Het kan een liedje zijn. De stemming er van, of een specifieke zin.
Een bepaald moment of periode.
Een specifieke dag.
Voorbij zijn appartement rijden s avonds laat na een tof optreden of lange werkdag en weten dat mijn meisjes daar liggen te slapen. Daar en niet bij mij.
Dan komt alles plots toch weer even boven.
Dan raast weer die woede, het verdriet.
Niet zo extreem als een jaar geleden. Helemaal niet. Niet zo lang meer en niet zo omvangrijk en diep. Maar toch kan het mij zo soms even overvallen. Dan voel ik mij zo gefaald. Dan valt het besef zo hard. Dat mijn meisjes nooit een echt kerngezin meer zullen hebben. Altijd iemand moeten missen. Ik die de helft van hun leven moet missen…Soms breekt het nog altijd kei hard mijn hart.
❤
Die pijn slijt steeds verder en dan komt het besef dat hoe moeilijk en pijnlijk deze beslissing ook was, het voor jullie en jullie meisjes toch de beste beslissing was.
@sandra daar ben ik nu ook heel erg zeker van hoor. Maar dat neemt het gevoel van falen niet weg helaas. Maar ik kan oprecht zeggen dat ik veel en veel gelukkiger ben, ook al doet het soms ook gewoon heel veel pijn.