En dan nu: het begin: Vertrek!

Het ging dus echt gebeuren: ik met mijn meisjes, alleen naar de andere kant van de wereld, meer bepaald: Florida.

Iedereen had mij gek verklaard, ik dacht gewoon: boeken die tickets en de rest zie je later wel.

Nu moet ik toch toegeven dat hoe dichter het kwam, hoe meer ik toch wat stress kreeg. Ik was er niet helemaal gerust in. Ook bij de vorige reizen (Canda, Australië) had ik een lichte vorm van: what the fuck are we doing?, dus ik wist al dat dit een normale fase was die overgaat zodra je ter plaatse bent. Maar toch, het feit dat ik de enige volwassene was, maakte me toch onrustig. De nacht voor vertrek deed ik geen oog dicht? De wekker stond al om 4u45, dus dat hielp ook niet echt.

Met kleine ogen ging ik eerst naar Ellis haar kamer. Normaal is zij met geen stok wakker te krijgen, maar nu was ze meteen klaar wakker en het was duidelijk: ze had er zin in! Jools daarentegen was doodmoe en werd maar moeilijk wakker.

Ik zorgde voor een powerstart, met een gezonde muffin, die ik de dag er voor gemaakt had en Mn lief bracht ons naar de luchthaven. We waren veel te vroeg en installeerden ons ergens met een boek en wat entertainment.

Uren later bracht het eerste vliegtuig ons naar Frankfurt waar we een paar uur moesten wachten en dan nog vertraging hadden. Dit was echt geen fijn begin en al die uren had ik liever nog wat slapend door gebracht. Van die eerste vlucht herinner ik mij dus ook niets, want ik ging zitten en kon letterlijk Mn ogen niet openhouden. Ik werd wakker tijdens de landing met twee flinke meisjes naar mij. Tijdens het wachten in Frankfurt deed Ellis een dutje van een half uurtje, onder het motto: “nemen wat we kunnen van slaap”.

De tweede en langste vlucht ging super vlot. We kregen regelmatig en redelijk lekker eten. Niemand werd ziek (oef, na Ellis haar Australië trauma), we keken filmpjes en ik ontdekte dat ik gratis Bailys kon krijgen. Hoera!

Na een hele tijd vliegen wou ik de meisjes toch wat laten slapen en dat ging eerst niet zo vlot. Ze vonden hun draai niet (hoewel we de luxe hadden van een lege extra stoel naast ons) en uiteindelijk moest ik Jools op Mn schoot nemen om haar in slaap te krijgen. Beide meisjes sliepen een paar uur en toen volgde even een dieptepuntje. Ellis sliep zo diep dat ik haar niet meer wakker kreeg en ik kreeg een kleine stress aanval aangezien het moeilijkste deel er zat aan te komen. Bij aankomst moest namelijk elk kind een eigen rugzak kunnen dragen, moesten we aanschuiven voor de duane (wat in Amerika soms uren kan duren) en dan moesten we nog aanschuiven om onze huur auto af te halen. Ik ontdekte dan ook nog op het vliegtuig dat ik die auto een dag voordien online had moeten registreren en dat had ik dus niet gedaan. Onmogelijk allemaal met een slaapdronken, doodmoe kind dus. Gelukkig kwam ze er een half uur voor landing door en al de rest ging super vlot. Op een dik half uur waren we door de douane, een kwartier later hadden we onze bagage en toen ik de auto ging halen, zaten zij ergens een kaartspel te spelen. Topkinders, ik was mega trots.

Toen we op weg gingen naar ons hotel waren we allemaal redelijk fit en goed gezind. Oef! Het werd nog even spannend toen we op de 20 minuten durende rit naar het hotel plots op een tolweg waren beland waarbij je dan ook nog enkel cash kon betalen. Het angstzweet brak mij uit, want ik had nog niets afgehaald. Plots bedacht ik mij dat een collega mega toevallig gevraagd had of ik haar laatste 5 dollar van haar huwelijksreis niet wou overnemen. Ik dook dus Mn zakken in en ja hoor: daar was ie! Net genoeg om de twee tolstops te overleven. Omg, wat was ik dankbaar en blij!! Geen idee wat we anders gedaan hadden.

Vervolgens kwamen we zonder veel gedoe aan bij ons hotel en trokken we grote ogen bij al die mooie palmbomen. Ellis wou meteen gaan zwemmen, maar we kropen toch maar gewoon met zn allen in bed: doodmoe, maar zo blij dat dit deel achter de rug was!

We did it, we Made it. We waren er. OEF!