Eerst Hulp bij Scheiden: 13 tips die mij er door hielpen op de moeilijkste dagen

Ik ben er mij van bewust dat het heel stil was op de blog. Het laatste jaar was redelijk heavy. Vlak voor mijn LA trip gebeurde er van alles, waardoor ik meteen na LA in een diepe put viel waarvan de bodem steeds opnieuw dieper leek te zakken. Elke keer ik dacht dat ik rock bottom zat, gebeurde er iets nieuw en bleef ik gebroken en kapot achter. Elk nieuw feit zorgde voor een complete tsunami die me helemaal onderuit haalde. Terug recht krabbelen nam heel wat tijd in beslag.

Scheiden is een zwaar en moeilijk proces, zeker als er complicaties op treden. Door alles wat er gebeurde in de eerste dagen na LA, in combinatie met een killer jetlag sliep ik zes dagen amper tot niet en dat zorgde voor een complete crash en het begin van mijn droevigste maanden ooit. Het was geen schone tijd, maar ik blik er wel op terug als zijnde een waardevolle tijd. Ik leerde veel over mijzelf. Ik leerde dat ik niet alleen ben en dat ik een waardevol vangnet heb. Ik leerde dat je bepaalde dingen gewoon even moet ondergaan en dat je er sterker kan uitkomen.

En hoewel er veel veranderd is deze zomer en ik gigantische stappen kon zetten, blijft het een proces van vallen en opstaan. Nog steeds kan ik soms overvallen worden door boosheid en verdriet. Dan voel ik mij gefaald en zo gekwetst. Het verschil is dat ik niet meer compleet vermorzeld wordt. Op zo’n dagen bleit ik mijn ogen uit en daarna ga ik weer verder waar ik gebleven was. Een heel verschil met enkele maanden terug, waarbij het minste mij onderuit sloeg.

I get knocked down, but i get up again.

Voor iedereen die door een gelijkaardige situatie moet, deel ik graag wat tips. Diep in de put zitten is een droevig en bij tijden eenzaam proces, dus misschien heeft iemand hier nog iets aan.
Wat mij hielp te overleven (want dat was het met momenten echt):

• Neem tijd voor het rouwproces. Want dat is het echt. Je neemt afscheid van een leven, van gewoontes en tradities, afscheid van een vorm van “normaal”. Alles is plots anders, niets nog gewoon. En dat kan erg overweldigend en beangstigend zijn. Gun jezelf tijd om te wennen en een nieuw normaal te creëren. Het is heel normaal dat dit even duurt, dat je in het begin geen idee hebt hoe je hier in godsnaam aan moet beginnen, dat je amper weet hoe je de dag moet doorkomen.
• Heb geduld. Het was één van mijn meest gestelde vragen aan mijn therapeut: “Hoe lang gaat dit nog duren? Hoe lang voel ik mij nog zo”. Geduld is niet mijn sterkste punt. Ze had er nooit een antwoord op, behalve: het duurt, zolang het duurt.
• Weet dat het weer beter zal gaan. Ooit. Misschien nog niet morgen. En ook niet volgende week. Maar ooit wel. I promise. Hoe moeilijk je dit ook kan voorstellen op het dieptepunt. Na regen komt zonneschijn, echt, echt waar.
• Zorg dat je iemand hebt (of nog beter: een paar iemanden) die je altijd kan bellen. Bij mij was die persoon vooral mijn zus. Soms belden we elke dag. Dan huilde ik als een gewond dier en zij luisterde gewoon. Of ze herhaalde het bovenstaande als een soort mantra: “heb geduld, weet dat het over gaat, je weet waarom je het deed, hij maakte je niet gelukkig”. Het helpt, echt waar.
• Vraag hulp, waar nodig. Just do it. Ook ik had dagen dat ik opstond en niet aan mijn dag kon beginnen. Op de ergste dag, na zes dagen zonder slaap, zette ik de kinderen voor tv, ging terug naar mijn kamer en belde mijn ouders dat ze de meisjes moesten komen halen. Dat het echt niet ging. Ik belde mijn werk en de huisarts en bleef enkele dagen thuis om terug te leren slapen. Op andere momenten kwamen ze gewoon op woensdag naar hier en dat hielp gigantisch.
• Zoek een app met kalmerende geluidjes of mediterende bedtime stories. In mijn zwaarste periode kon ik gewoon niet meer slapen, omdat de woede door mijn hoofd galmde. Ik kreeg de boze stemmen, de wanhoop niet stil. Ze hielden mij wakker ook al was ik de uitputting nabij. Door zo’n app’s te gebruiken werd ik afgeleid van de stemmen in mijn hoofd en kon ik toch in slaap raken.
• Zoek een goeie therapeut. Praten, luisteren, huilen, verwerken, boos en gekwetst zijn, aanvaarden… Het gaat allemaal zoveel beter als ge af en toe uw gedachten kunt lossen en bespreken met iemand neutraal. Iemand die dingen in perspectief kan helpen zetten, iemand die nieuwe inzichten helpt ontdekken, iemand die af en toe een schourklopke geeft of een spiegel voorhoudt, iemand die mee helpt zoeken naar de oorzaken. Goud waard.
• Zorg voor jezelf, wees lief voor jezelf. Ik heb dagen gehad waarin ik mezelf zo gefaald voelde. Zo’n loser. Zo’n mislukkeling. Zelfzorg was dus heel belangrijk. Opnieuw beginnen, mezelf vergeven, mezelf opnieuw ontdekken. In het begin van de zomer ontbeet ik zo veel mogelijk buiten. Gewoon even buiten zitten, naar de bomen en vogels staren terwijl ik koffie dronk. S avonds ging ik in mijn lievelingszetel zitten, zette een muziekje op en keek naar buiten, tot de zon onderging. Koop verse bloemen, koop die leuke broek al heb je eigenlijk niets nieuws nodig. Ik probeerde veel dingen in te plannen, veel tijd met vriendinnen door te brengen en gewoon leuke dingen te doen. Ook al was ik vanbinnen kapot. Het hielp om doodgewone dingen te doen. Tegelijk sloot ik mij ook dagen op in mijn slaapkamer. Dan dronk ik koffie in bed, las boeken, keek Netflix. Allemaal in dat ene kamertjes. Het hele huis leek me veel te groot. Mij terugtrekken gaf zoveel troost.
• Bewaak uw grenzen en kom op voor uzelf.  Wij gingen niet in ruzie uit elkaar en woonden naast elkaar. Toen de dingen moeilijker werden, was dit een van de moeilijkste stappen. Mijn grenzen bewaken. Ik vroeg hem te verhuizen en besloot het contact (tijdelijk?) tot een minimum te herleiden. Jammer dat het zo moest gaan, maar voor mij levensnoodzakelijk om te overleven, om door te kunnen. Gelukkig bleven we wel het belang van de kinderen voor op zetten, dat kwam nooit in het gedrang.
• Wees eerlijk met de kinderen. Ze vangen dingen toch op, ze weten meer dan je denkt. En je wilt niet dat ze dingen zelf gaan invullen. Wees dus eerlijk en open, op kinderformaat. Ze begrijpen ook meer dan je zou denken. Ik vertelde hun eerlijk dat ik het heel moeilijk had en heel droevig was. Dat mama en papa elkaar even niet meer gingen zien en niet meer bij elkaar thuis binnen gingen komen en dat we geen dingen meer samen zouden doen. Dat het ooit vast weer beter zou gaan, maar nu even niet. Ellis had het hier best moeilijk mee, maar ik merkte toch dat de eerlijkheid en duidelijkheid haar hielpen. Ze weet ook dat ze altijd terecht kan met haar verdriet. Dan knuffelen we samen, huilen we samen, praten we samen.
• Zoek liedjes die u helpen. Op sommige dagen waren dat boze liedjes, maar meestal gewoon heel droevige liedjes. Ik speelde deze (die tekst <3) en deze oneindig veel, op repeat, soms hele dagen lang. In mijn zetel, in de auto, onder de douche. Ik verslond ook afleveringen van The Handsmaid’s tale. Ik weet nog altijd niet hoe het juist ging maar er was iets met de wanhoop van het hoofdpersonage die mij hielp me beter te voelen in mijn eigen wanhopige dagen.
• Maak een lijst van alle dingen waarom je ging scheiden. Zodat je nooit vergeet waarom, zodat je het opnieuw kan lezen op moeilijke momenten.
• Hou een dagboek bij. Ik doe dat al jaren en bij mij helpt dat echt. Dingen van je afschrijven, dingen uitspuwen. Ik hou er ook happy lists in bij, waarbij ik elke dag een paar positieve punten probeer op te sommen.

Het blijft soms een zoektocht en af en toe word ik nog overvallen door verdriet, boosheid, schaamte zelfs. Dan trek ik mij een dagje terug en weet ik dat er morgen een nieuwe dag is en ben ik blij dat de golven geen tsunami meer zijn. Of je nu zelf de beslissing nam, of het iets is dat je overkomen is…scheiden sucks en de impact is groot. Het afgelopen jaar was verschrikkelijk zwaar, maar toch blijf ik blij met waar ik nu sta. Nu de donkerste wolken weg zijn, kijk ik hoopvol naar de toekomst.

Benieuwd of iemand zich hier in herkend? En als iemand nog tips heeft uit eigen ervaring, dan hoor ik die uiteraard ook graag.