Ik trek voorzichtig aan het koordje.
Het lampje gaat aan.
Zachtjes, onzeker, voorzichtig.
Het minste is goed om het lichtje weer te doven. Het kleinste zuchtje maakt alles weer kapot.
Scheiden is een moeilijk proces.
Met vallen en opstaan.
Met crashen en weer recht proberen klimmen.
Er is voor mij maar 1 weg en dat is er door. Los door alle verdriet, wanhoop en onzekerheden. Het moet, zodat alles niet voor niets was. Het moet, zodat ik kan leren uit mijn fouten. Het moet, zodat ik hier beter en sterker uitkom.
Stilaan begin ik de weg te vinden. Stilaan blijft het lampje steeds iets langer aan.
Ik haal opgelucht adem. Het is waar wat ze zeggen: alles komt wel goed. Het moet gewoon.
mooi geschreven… ontroerend… ik krijg er een krop van in de keel… na 3+ jaar gaat het lampje hier soms nog voor een tijd uit… 🙁
Hier ook hoor. Maar nu is het eerder een tijdelijke stroompanne ipv een alles vernietigende tsunami ofzo… veel moed nog, het blijft een moeilijk parcour he