Vaarwel spullen

Vrienden en familie lachen mij regelmatig uit als ze merken als ik praat over minimalisme en de boeken die ik er over lees. Ik ben de laatste maanden veel aan t weggooien, opruimen, wegwerken en ik hou van inspirerende lectuur. En op zich vind ik dat ik al veel vooruitgang gemaakt heb en toch zit mijn huis nog propvol.

En ik snap dat ze lachen. Want de ene dag zit ik vol vuur te babbelen over wat ik gelezen heb en over wat ik allemaal weggedaan heb en de andere praat ik met evenveel liefde te vertellen over de schatten die ik op de kop tikte in de kringwinkel. Mega tegenstrijdig i know! En toch…. toch merk ik dat ik al veel vooruitgang gemaakt heb en dat ik echt wel blijer wordt door mijn legere schuiven en kasten. Maar…ik word ook nog altijd blij van mijn retro schatten. En laat mij niet alleen in een winkel van Scotch & Soda. Dan is mijn beginnende mini-minimalist ver te zoeken, helaas. Maar ik denk wel al veel meer na voor ik iets koop. Ik laat mij minder snel verleiden door random dingen en ook dat is al een stap in de goede richting. Ik koop alleen maar dingen waar ik écht heel blij van word. Maar er is dus nog veel ruimte voor verbetering.

Momenteel ben ik aan het lezen in Vaarwel spullen van Fumio Sasaki, een bekende Japanse minimalist die een ongelooflijk inspirerend en motiverend boek heeft geschreven. Allemaal vanuit zijn eigen verhaal en ervaringen: Op een dag besloot hij zijn leven radicaal om te gooien en neemt hij afscheid van zijn spullen. Plots voelt hij zich veel vrijer en houdt hij tijd en geld over.

Ik deel graag een stukje uit zijn boek, wat ik geweldig vond. Geweldig omdat inspirerend én herkenbaar is. Omdat het benoemt wat ik elke keer weer voel als ik op reis ga, maar waarvan ik zelf niet zo goed kon bevatten wat dat gevoel nu juist was.

Uit: Vaarwel spullen

Iedereen kan zich het heerlijke, inspirerende gevoel voorstellen dat je krijgt van opruimen en minimaliseren, zelfs als er op dat moment overal in je huis hele bergen spullen liggen. Dat komt doordat we dit allemaal weleens hebben meegemaakt. Stel je maar eens voor dat je op reis gaat.

Voordat je de deur uit gaat, ben je waarschijnlijk tot het laatste moment bezig met pakken. Je leest je checklist met voorwerpen die je mee wilt nemen nog eens door en hoewel het er allemaal goed uitziet, kun je het gevoel niet van je afzetten dat je iets vergeten bent. Maar de klok tikt door en het is tijd om te gaan. Je geeft het op, staat op, doet de deur achter je op slot en rolt je koffer over de stoep, met een vreemd gevoel van vrijheid. Op dat moment denk je dat je echt een tijdje zou kunnen leven met wat er in die ene koffer zit. Misschien ben je iets vergeten mee te nemen, maar ach, je kunt alles wat je nodig hebt, nog wel kopen waar je heen gaat.

Je komt aan op je bestemming en gaat op het fris opgemaakte bed liggen. De kamer is schoon en opgeruimd. Je wordt niet omringd door al die dingen die je gewoonlijk afleiden, de spullen die zoveel aandacht van je opeisen. Daarom voelt het vaak zo fijn om in een hotelkamer te zijn. Je zet je koffer neer en gaat naar buiten om een wandelingetje te maken in de buurt. Je voelt je licht, alsof je altijd door zou kunnen blijven lopen. Je hebt de vrijheid om overal naartoe te gaan waar je maar wilt. Je hebt alle tijd van de wereld en gaat niet gebukt onder huishoudelijke taken of verantwoordelijkheden van je werk.

Dit is een minimalistische toestand en de meesten van ons hebben hem ooit weleens ervaren. Het omgekeerde is echter ook waar.

Beeld je je vlucht terug naar huis eens in. Hoewel je spullen netjes in je koffer waren ingepakt voordat je aan je reis begon, is alles er nu in een grote hoop in samengepropt. De souvenirs die je hebt gekocht passen niet in je koffer, dus draag je ook nog een paar grote papieren tassen. De kaartjes en bonnetjes van de attracties die je hebt bezocht: die ga je later toch nog een keer uitzoeken? Daarom zitten ze nog steeds in je zakken gepropt. Je staat in de rij voor de paspoortcontrole en het is tijd om je boardingpass tevoorschijn te halen. O jee, waar heb je die gelaten? Je begint overal te zoeken maar kan hem niet vinden. Je komt steeds dichter bij het begin van de rij en je raakt steeds gefrustreerder. Je kunt de ijzige blikken van de andere mensen in de lange rij achter je al voelen, alsof je in je rug geprikt wordt met spelden en naalden. 

Dit is een maximalistische toestand. Dit soort stressvolle situaties doen zich voor wanneer je opgezadeld bent met meer voorwerpen dan je aankunt. Je kunt niet onderscheiden wat echt belangrijk is en wat niet. 

Oh wat herken ik dit gevoel. Daarom ook dat ik zo hou van onze reizen naar Australië en Canada. Heel weinig spullen mee, met z’n allen in een mobilhome en leven uit de koffer. Weinig keuze van kleren, gewoon aandoen wat op dat moment proper is, kleren de was in en iets kiezen uit de paar andere opties die er zijn. S’ avonds gewoon wat buiten zitten, lezen of prullen aan een fotoboekje met herinneringen. That’s it. Geen honderd opties. Heerlijk gewoon. Ook op onze vakantie in Nederland vorig jaar was dat exact wat ik zo leuk vond. Slapen en wonen in een ingerichte container, weinig ruimte binnen, heel veel tijd buiten. Voor mij steeds duidelijker dat dat is wat ik wil in mijn leven.

Toch nog’s goed nadenken over mijn bagage voor LA volgende week….

Nog mensen die dit boek lazen en het ontzettend goed vonden?
Ik vind het alvast een enorme aanrader. Voor 20 euro koop je het, of, voor de echte minimalisten: je vind het vast ook bij de bib in jouw buurt…dat scheelt alvast één boek dat je niet moet wegdoen later.