Bad luck…het is snel gebeurd….

Dinsdag kreeg ik op het werk zo’n telefoontje waar je altijd voor vreest.

Normaal als je overdag telefoon krijgt van de school, zeggen ze na het voorstellen, meestal meteen in één adem “er is niets aan de hand hoor” (“ik wil alleen maar vragen of dit of dat in orde is”, bijvoorbeeld). Nu hoorde ik: “Het is hier van de school. Ik bel omdat Ellis een ongeluk heeft gehad op school. Ze heeft in haar hand gesneden en we willen naar de spoed, want we denken dat het genaaid moet worden”.

Ik weet niet waarom, maar ik had meteen een raar voorgevoel. Ellis kennende en de stoten die zij soms mee maakt, bereidde ik me meteen op het ergste voor. Ik liet alles vallen en reed als de bliksem naar de spoed (hopelijk ben ik niet geflitst, maar als je weet dat je kind pijn heeft, dan wil je er gewoon bij zijn!)

Ze waren op school pompoenen aan het uithollen (met een erg scherp mes blijkbaar) en daar ging het plots mis. Het moet een heel bloedbad geweest zijn en Ellis dacht eerst zelfs dat haar vinger er af was. Ocharme, wat moet dat stressvol geweest zijn.

Tegelijk met Ellis en haar juf kwam ik aan op de spoed. Amper een paar weken na het vorige incident. Toen ik de wonde zag, zag ik meteen dat het er niet goed uitzag. Op zich een kleine snede, maar oh zo diep. Dokters kwamen er bij en al snel bleek dat een operatie nodig zou zijn. Slik. Mijn baby. Blijkbaar is het heel typisch dat als een snede klein is, dat de schade vanbinnen dan groot is, zei de chirurg mij later. Een tip dus, mocht je ooit twijfelen om naar spoed te gaan in een gelijkaardige situatie.

Ellis had pijn en was heel bang, maar tegelijk vond ze het ook spannend zodat er hier en daar nog een lachje afkon. Dolgelukkig was ze toen ook haar knuffel betrokken werd in het hele gebeuren. Iejoor kreeg ook een bandje om z’n poot en mocht overal bij blijven. Wat een topteam daar.

Vol moed gingen we naar de operatiekamer waar een heel team lieve mensen ons opwachtten. Ze gingen fantastisch met haar om en konden haar geruststellen zodat ze zonder veel problemen in slaap viel. We dachten dat het een snelle operatie zou worden om een peesje te herstellen.

Tijdens de operatie kwam een andere chirurg mij al een update geven. Het duurde namelijk vrij lang en het was veel gecompliceerden dan eerst gedacht. “Dit had hij nog nooit gezien”. Eén pees was volledig door, een andere gedeeltelijk en zelfs het gewricht was geraakt. Het scheelde maar een halve millimeter of ook haar bloedvaten waren door geweest en dan was het een serieus ander verhaal geweest. Drie kwartier had hij moeten zoeken om haar losgesneden pees terug te vinden. Die was al helemaal tot in haar hand gezakt namelijk. Met een microscoop zouden ze nu proberen alles terug aan elkaar te hechten.

Toen ze op recovery lag, was ze heel onrustig en sloeg ze wild in het rond met haar armen. Gelukkig werd ze vrij snel wakker. Ze huilde en jammerde van de pijn en dat was hartverscheurend om zien. Toen we terug naar de kamer mochten werd ze heel misselijk en moest ze overgeven. Eén hoopje ellende dus. Mijn hart brak gewoon.

Gelukkig voelde ze zich na het overgeven al snel wat beter. Ze was heel opgelucht. Super blij was ze ook toen ze zag dat ook Iejoor met een ingepakte poot uit het OK gekomen was (hoe lief en cool is dat?? Dat ze daar op zo’n plek zoveel tijd voor maken?! Echt: veel respect voor die mensen, want dit maakt zo’n verschil voor zo’n klein kindje in een stressvolle situatie).

Om de schade toch wel heel groot was en er een reëel infectiegevaar was, moesten we een nachtje blijven zodat de arts de wonde de dag erna kon controleren. De nacht was redelijk rustig (buiten de controles om de paar uur sliepen we redelijk goed). De dag erna was Ellis erg opgewekt (en high on pijnmedicatie, dat ook) en wou ze dat ik een foto nam van haar twee ingepakte handjes en haar baxter en infuus.

We zaten net aan het ontbijt (écht! Hoe kan een ziekenhuis zo’n vies en ongezond eten serveren aan zieke kindertjes? Wit brood met choco die zo vies was dat Ellis het niet eens wou opeten). Net op dat moment ging de deur open en stond Shiloh’s mama daar met een zak ontbijtkoeken voor Ellis. Hoe lief is dat??!!! Ongelooflijk hoeveel zo’n klein gebaar kan doen op zo’n moment. Wat is het fijn om te merken dat mensen met je meeleven. <3<3

Na het ontbijt kreeg Ellis een brace om haar arm in te leggen en dat was toch wel een droom die uitkwam. Hier thuis speelt ze vaak dat haar arm in het verband moet, dus ze glunderde van trots met haar nieuwe accessoire. Dit zag ze wel zitten.

Daarna mochten we naar de consultatie om de wonde te laten nakijken. Dit was héél pijnlijk voor Ellis en het kleine vingertje zag er niet uit. Helemaal dik en opgezwollen en vol draadjes. De dokter benadrukte nog’s hoe ernstig het was. Het blijft afwachten of het aanhechten van de pezen zal lukken of niet en het zal een lang herstel vragen. Ze mag al minstens twee maanden niet sporten en het is cruciaal dat er niets met de vinger gebeurd. Ze mag dus niet vallen of botsen…En dus eigenlijk gewoon niets doen, want de boodschap was luid en duidelijk: we hebben maar één kans nu. Als de pezen lossen of het gaat mis, dan kan hij niets meer doen. Zo’n kinderen pinkje is zo klein dus het is echt alles of niets nu. Daarna zal ze nog naar een gespecialiseerde kinesist moeten gaan.

Deze week blijft Ellis nog thuis om te bekomen en zoveel mogelijk te rusten. We kijken veel filmpjes en drinken bouillon. Ze drinkt sloten antibiotica en pijnstillers en we knuffelen veel. Hopelijk lukt het zo, want we willen natuurlijk graag vijf functionele vingertjes behouden. Duimen dus voor een sterk pinkje en een spoedig herstel.

BewarenBewaren

BewarenBewaren