Een boeiend jaar dus, met veel ups en downs, maar ook veel stappen en processen die in gang gezet werden.
Toen we terug kwamen uit Australië, haalde ik mijn dagboek terug boven. Al sinds ik kon schrijven hield ik dagboeken bij. Soms schreef ik veel, soms een paar jaar niet. Maar altijd kwam er weer een moment waarop ik er weer mee begon.
Het afgelopen jaar schreef ik ‘s avonds vaak een happy list van de afgelopen dag. Gewoon een aantal kleine dingen die mij blij hadden gemaakt. Vroeger vond ik dat nogal zweverig of onnozel, maar ik merkte dat het echt wel helpt om in te zien welke doodgewone dingen zorgen voor vreugde in je dagdagelijkse leven. Dit kan je ook helpen om je prioriteiten juist te leren leggen. Daarbij helpt het ook om de dag op een positieve manier af te sluiten en te beseffen dat het niet allemaal altijd erg of slecht is.
Al gauw zag ik een aantal dingen veel terug komen: piano (leren) spelen, naar de Stadsakker gaan, muziek luid zetten en dansen in de living, fijne gesprekken met vriendinnen, buiten zijn in de natuur, gaan wandelen, knuffelen met coole dieren, iets doen met mijn familie, bloemen van Bloomon, mijn stappendoel halen. Niets spectaculairs, maar toch de lichtpuntjes in mijn dagen tijdens een moeilijk jaar. 
Ik vond het echt fijn om mijn happy lists neer te schrijven én fijn om nog’s terug te lezen ook. Daar naast helpen ze mij ook met het nemen van de juiste beslissingen. Ja, die piano lessen zijn pokke duur, zeker nu ik het huis alleen afbetaald moet krijgen, maar fuck it: ik blijf ze toch volgen. Het bezorgd mij zoveel voldoening en plezier…daar geef ik met plezier iets anders voor op. Prioriteiten, ik zei het eerder al.
Het was trouwens dankzij mijn psycholoog dat ik een jaar geleden begon met de pianoles. Ik vertelde haar ergens tijdens het traject dat ik het altijd zo spijtig had gevonden dat ik zelf nooit notenleer had gedaan. Dat ik het zo tof vond dat mijn kinderen nu piano leerden spelen en dat het nog altijd op mijn bucket list stond om ooit zelf een instrument te leren. Waarom ik dat dan uitstelde, vroeg ze? Waarom ik dat niet gewoon deed? Ik stamelde wat vage excuses (de juf van mijn kinderen heeft enkel lesuren tijdens de weekdagen en dan werk ik, wanneer zou ik daar tijd voor moeten vinden en het is toch wel duur, zo privélessen volgen). Tot ik op een avond thuis zat en wat rond klikte op het internet. Ik vond nog een andere privé lerares hier in ‘t stad, ze woonde zelfs vlakbij huis. Ik stuurde voorzichtig een mailtje en een week later had ik mijn eerste les. Easy as fuck. Sindsdien ga ik elke maandag een half uurtje noten én piano leren en dat geeft mij dus zo ontzettend veel plezier.
Er is het gedeelte waarbij het zo moeilijk is dat ik mijn hersenen hoor knetteren. Ik moet mij zo hard concentreren dat ik soms mijn twee hersenhelften voel botsen (écht waar!). Mijn hoofd is dankzij dit spektakel, gigantisch leeg na zo’n half uurtje pianoles. Zelf in moeilijke tijden.
En dan is er nog dat gigantische gevoel van trots en plezier. I’m doing it! Ik leer iets waar ik al mijn hele leven van droomde. Ik gun mijzelf wekelijks een half uurtje les, waardoor ik elke woensdag en elk weekend hier en daar kan wegdromen, terwijl ik oefen op de piano die ik ondertussen op de kop kon tikken.
Soms is een klein duwtje alles wat ge nodig hebt. Dus bij deze: heb jij nog onvervulde dromen op uw bucket list staan? *DUW* Komaan, ga er voor, wat is het ergste dat er kan gebeuren? Misschien vind jij ook wel uw uitlaatklep, uw geluksmoment. Het enige wat je moet doen, is het heft in eigen handen nemen! Dus bij deze: Ready? Set.Go!
Of voor wie die stap (nog) te groot is, vertel mij al’s wat jouw happy list van vandaag zou zijn? Misschien kan ik er nog inspiratie opdoen.
Het klinkt zo clichematig, maar soms zijn het juist de kleine dingen die je een enorm geluksgevoel geven. Op mijn happy-list van vandaag; het rondje door de polder dat ik fietste met jongste dochter en mijn lief, wind in de haren en zon op het gezicht.
Thanks for sharing ? klinkt zalig! Bij mij zijn het vaak echt de simpelste dingen ook