Scheiden, da’s lijden, zeggen ze wel’s.
Ik kan dat alleen maar beamen. Raar om te zien hoe uw lijf (emoties) en hoofd iets compleet anders kunnen doen op zo’n moment. Hoe m’n hoofd al maanden mee is met het idee en hoe mijn emoties helemaal leken te crashen toen het echt zo ver was.
Een vreemde ervaring, maar ik besef dat ik er niet tegen moet vechten. Het gewoon nemen zoals het komt. Wenen als het nodig is. Enerzijds veel binnenblijven en cocoonen, maar ook veel buitenkomen en genieten van de herfstzon en het buiten zijn. En beseffen dat het met ups en downs zal gaan voor een tijdje en weten dat dat oké is.
In nood kent men zijn vrienden, dat zeggen ze ook al’s. En ook dat blijkt te kloppen.
Een onverwacht kaartje in de brievenbus van een vriendin die laat weten dat ze aan je denkt. De whatsappjes van de andere, die altijd net op het juiste moment lijken te komen. Vriendinnen die aanbieden om eens langs te komen, gewoon om in de zetel te zitten. Of die u net mee naar buiten trekken om iets lekkers te gaan eten. Een telefoontje om te vragen of het gaat. Er zijn in nood en mij gerust laten als ze voelen dat het moet. Wat een rijkdom.
Verder lijkt het lijden zich te beperken, want eigenlijk doen wij dat echt wel goed. Er is geen ruzie, er zijn geen verwijten. Hij woont in het huis van de buren nu, net langs ons dus. Voor velen is het raar blijkbaar, voor ons werkt het. We helpen elkaar nog waar nodig, het systeem is flexibel. Heeft de ene eten over en heeft de ander nog niet gegeten, dan steken we dat even binnen bij elkaar.
Een andere les die ik al gauw leerde is om niet te veel te luisteren naar anderen. Ze bedoelen het waarschijnlijk goed, maar aan al die pessimistische raad en rampscenario’s over de toekomst heb ik momenteel niet veel. Ja, het kan zijn dat alles anders wordt na een tijdje en neen, ik weet ook niet hoe het zal gaan als één van ons een ander zal hebben. Dat zien we dan wel weer. Tot dan doen we het op onze eigen manier. We hebben ook afspraken voor op de langere termijn, maar zolang het nu voor ons werkt op een flexibele manier doen we het zo. De kinderen staan voorop, hun belang komt eerst. Zij zien ons beiden bijna dagelijks en weten dat ze altijd bij ons alle twee terecht kunnen. Neen, mama en papa willen geen koppel meer zijn, maar ze blijven wel samen onze ouders. Een belangrijke boodschap, lijkt mij.
En dus doen ze t best oké, mijn meisjes. Op hun nieuwe (super toffe!) school, thuis en in hun vrije tijd. Ze voelen zich goed en na de eerste paniek merken ze dat er eigenlijk praktisch niet zo heel veel veranderd voor hen. Behalve dat ze nu een tweede slaapkamer hebben in het huis hier naast.
En ik werp mij ondertussen op het opruimen en minimalisme om mijn hoofd en huis leger te maken, het ‘s avonds invullen van mijn happy list (om te zien dat er echt wel veel kleine geluksmomenten zijn en dat die zo veel harder doorwegen dan andere spectaculaire dingen), op YNAB om mijn budget onder controle te krijgen (en ja: alles wat ze hierover al gezegd hebben is waar!) en op weekmenu-tjes en koken met m’n groentjes van op de Stadsakker. Waarover later allemaal meer!
Ondertussen sta ik klaar om September 2017 uit te zwaaien. Geen idee wat de komende maand, of zelfs het komende jaar zal brengen, maar ik krabbel rustig recht en recht mijn rug. Om af en toe weer te vallen waarschijnlijk, maar dat is niet erg. The only way is up. Kom mor ip!
Vallen is niet erg, blijven liggen wel. Een van mijn favoriete quotes voor in moeilijke momenten.
Das een goeie inderdaad! Thanks 🙂
Ik heb hier een paar posts gemist. Ben er ff niet goed van… heel veel sterkte Jessie!
Ik maak het zelf ook mee, al 2.5 jaar.
Zorg goed voor jezelf !!
Blij om lezen dat de overgang voor jullie vlot lijkt te gaan en dat jullie er zijn voor de meisjes. Dat laatste is het allerbelangrijkste, denk ik.
Je bent het 2e koppel waarvan ik hoor dat ze scheiden maar in aanpalende huizen gaan wonen. Dat lijkt me een fantastische oplossing voor de kinderen. Top om het zo te kunnen uitwerken.
Maar dat maakt het er niet minder lastig op. Neem je tijd om te verwerken, om te wennen, om opnieuw te beginnen.