September 2017, een echte klote maand. Dat zei ik al.
September 2017, dat is ook de maand waarop Ellis een stomme stoot uit haalde. Eentje die we bijna héél zwaar moesten betalen. Afgelopen weekend speelden de meisjes even alleen buiten. Plots kwam Jools me vertellen dat Ellis zei dat ze chloor had gegeten. Wait What?
Mijn kind van bijna 7? Mijn slimme meisje die die chloor al maanden kent omdat we er ons zwembad mee behandelen? Waarom zou zij het in haar hoofd halen die chloorkorrels op te eten? Ik snapte er niets van.
Gezien de lijst van uitroeptekens op de verpakking (Niet inademen! Niet binnen openen! Geen contact met ogen of mond! Zeker niet inslikken!) besloot ik toch even naar het antigif centrum te bellen. Die zouden mij zeker wel geruststellen, het was immers maar een kleine hoeveelheid. Toch?
Niet dus! “Meteen naar de spoed”, zo luidde het advies. “Uiterst brandbaar product”. Slik, kak, stress. “Meisjes, schoenen aan! Nu” en hals over kop wegwezen. Op de spoed aangekomen kreeg Ellis binnen de vijf minuten een dokter toegewezen. Dan weet je dat het ernstig is.
Een aantal onderzoeken en nog een telefoontje naar het antigifcentrum later bleken we veel geluk gehad te hebben. De ingeslikte hoeveelheid was heel klein. Ellis kwam er vanaf met pijn en irritatie in de mond, keel en slokdarm, maar de schade was miniem. Tien dagen maagbeschermers nemen en alert zijn voor verdere klachten. Had ze meer ingeslikt, dan was de slokdarm gewoon weggebrand met fatale gevolgen. Een scenario waar je gewoonweg niet aan mag denken. Hoe snel zoiets is kunnen gebeuren. Hoe hard ik nooit gedacht had dat dit nog zou gebeuren, zo met een grote 6 en 8 jarige in huis.
Een dag later waren de meisjes bij papa. Ellis deed haar verhaal. Helemaal onder de indruk natuurlijk. Op het einde zei ze nog één ding. “Maar papa, wie is dat eigenlijk Tante Gifcentrum? Want die zei dat we naar spoed moesten, maar ik weet niet wie dat is?”
#hetisermijeentje
en ook: denk nooit dat uw kinderen te oud zijn om stomme dingen te doen met gevaarlijke producten! Achteraf bleek dat Ellis gewoon had willen ruiken aan de chloor en dat de kleine korrels door haar neus in haar mond gevlogen zijn. Wij hebben ons lesje geleerd. Alles wordt nu veilig opgeborgen, dit wil ik nooit meer meemaken!
Maar allez toch, dat verwacht ge inderdaad echt niet. Vic heeft ons overlaatst ook goed liggen gehad, door de camping te verlaten met anderen mensen (die een andere taal spraken) terwijl wij het niet wisten. Ver na bedtijd kwam hij vrolijk aangelopen na een leuke trip naar het strand. Ik dacht nu ook dat die wist dat hij niet met vreemden mocht meegaan.
Maar soms is het wel eens, zonder al te veel gevolgen, ermee geconfronteerd te worden dat het toch nog onvoorspelbare kindjes zijn
shit zeg, daar mag je echt niet aan denken. En ja, zelfs ik begin bij de oudste van sommige dingen te denken “dat weet hij nu wellicht al” want je kan niet continu op je hoede zijn.
en toch moet het. pffff. Blij dat alles met haar goedkomt!! en met je moederhart ook.
Dat is schrikken! En je hebt gelijk, beter te voorzichtig alles opruimen…
Oei, een ongeluk zit echt in een klein hoekje. Blij dat het goed is afgelopen.
Ow, zo blij dat het goed is afgelopen! Een buurjongen uit mijn ouderlijke straat dronk ooit chloor en bij hem was zijn slokdarm volledig verbrand. Heeft maanden geduurd, verschrikkelijk!
Brrr! Eng zeg. Zo veel geluk gehad!!