Nog héél even en het schooljaar zit er alweer op. Nog maar net gestart, zo lijkt het, en we gaan de laatste week al in. Een spannend jaar, waarin Jools naar het tweede leerjaar ging en Ellis versneld naar het eerste.
Een schooljaar waarin Jools volledig opgebloeide, onder goeie begeleiding van haar super lieve juf Mia. Het kind voelde zich gelukkig en graag gezien, omringd met haar BFF Shiloh en nog enkele meisjes. Na school ging ze alleen met de rij naar de academie, waar ze even huiswerk maakte en dan naar de balletles ging. Een grote stap in loslaten, een grote stap in het leven van een niet zo klein meisje meer. Wat doet ze dat goed.
Ellis zat bij een super meester. Een toppertje, een gouden kerel. Een man met humor, die Ellis goed kon smaken. Wat was het fijn te weten dat ze in zulke bekwame handen kwam. En toch…Ergens bij de start van het nieuwe jaar, zo na onze Australië reis ging het plots heel slecht met Ellis. Ze voelde zich verschrikkelijk, was gefrustreerd en telkens ik haar ‘s avonds afhaalde aan school begon ze steeds te brullen. Boos, gefrustreerd en helemaal doodop. Van een hele dag verveling, van zich anders voelen, van doen alsof, van frustratie. We trokken aan alle alarmbellen, gingen nog meer praten met school, maar ook met het CLB en zelfs een psycholoog. En dus werd het duidelijk: ondanks alle goeie intenties en hulp van onze huidige school, bleek het reguliere onderwijs toch niet echt een goeie match te zijn met Ellis. Knopen moesten doorgehakt worden en dus gingen we op zoek naar iets anders.
Dit weekend was het schoolfeest, met als thema ‘reis rond de wereld’. Jools en haar klas brachten een Mexicaanse volksdans. Tranen met tuiten huilde ik toen ik zag hoe gelukkig en vol zelfvertrouwen, mijn eens zo verlegen meisje mee danste. Tranen van trots, maar ook tranen omdat ze haar toffe vriendinnenclubje en dan vooral haar BFF zal moeten achterlaten…
Ellis werd namelijk ingeschreven in een Freinet school en Jools mocht zelf kiezen wat ze zou gaan doen. Na het zien van de speelplaats (met grasvelden, een moestuin, een boomhut én bomen om in te klimmen) en de toffe klassen (vol creatieve knutselwerken) nam ze een moedige keuze. Ook zij wou overstappen, ook al zou ze haar allerbeste BFF moeten achterlaten. Jools wilt bij haar zus blijven (en niet onbelangrijk: mee met de schoolbus naar school).
En dus is het einde van dit schooljaar nog iets specialer dan anders. Het is het einde van een tijdperk. En hopelijk een mooie, nieuwe start. Dankbaar voor alle super meesters (twee!) en vooral ook zorgjuffen die Ellis al tot hier gebracht hebben. We hopen dat we binnen een half jaar kunnen terugkijken en zien dat we een juiste beslissing maakten.
De hoop is dat Ellis in het freinet systeem meer aan haar trekken zal kunnen komen binnen het klassikale verband. Dat ze zelf kan kiezen hoe diep ze bepaalde onderwerp uitspit of onderzoekt. De yoga- en circuslessen zal ze héél zeker appreciëren en de creatieve aanpak ook. Het steppen en bomen klimmen op de speelplaats, daar zijn we ook al zeker van. Nu de rest nog…
Nog mensen die een overstap maakten naar Freinet? Ervaringen altijd welkom!
Op naar een goeie nieuwe start voor allebei! Maar eerst een deugddoende vakantie eh
Jullie ook hè! Aftellen maar
Ik had al eens gereageerd, maar zie mijn reactie niet staan, dus er moet iets misgelopen zijn denk ik ;-). Wij hebben niet de overstap gemaakt naar Freinet, maar zijn direct daar gestart en kunnen dus niet vergelijken (tenzij met verhalen van andere ouders en met onze eigen schooltijd). Eerst nog een beetje afwachtend, maar ondertussen 100% overtuigd. Een groene speelomgeving, een gezellig afscheidsmomentje ‘s ochtends in de klas, aandacht voor de interesses en het karakter van het kind, veel zelf doen… Voor ons echt een verademing. Je gaat je de overstap niet beklagen denk ik 🙂