Zo veel pit
In je kleine pink
Zo veel felheid
In je donder
Dat zo’n
Klein lijf
Vuur kan
Spuwen
Vind ik eigenlijk
Een wonder
Je zoekt naar
Woorden
Maar je worstelt
Want emoties zijn
Te krachtig
En ik wil
Je heus
Wel helpen
Maar mijn god
Wat ben je
Prachtig
Je felle ogen
Zijn van een vechter
En ik kan
Alleen
Maar hopen
Dat je vuur
Altijd blijft smeulen
Karakter
Kun je
Nergens kopen
….uit “Versjes van een moeder”
Geschreven over Ellis, zo lijkt het wel.
Want oh wat is ze boos. Oh wat hebben we het moeilijk.
Het weegt op ons allemaal. We zoeken, maar vinden soms geen uitweg.
Dan loopt alles vast.
We blijven zoeken, vechten en bovenal: graag zien.
Onvoorwaardelijk.
Er zijn, helpen, sturen en aanmoedigen.
Een dagelijkse strijd.
Om de frustratie te uiten. Om de kolkende vulkaan tot rust te brengen.
Om de explosies leefbaar te houden.
Het blijft zo’n zoektocht. Een moeilijke evenwichtsoefening.
De wanhoop soms nabij. Ups en downs.
Soms zijn er alleen maar zorgen.
En ben ik al blij als ik nog’s even een glimp zie van mijn mooie, vrolijke, ondeugende meisje.
Maar dan weet ik: ook zij heeft hier niet voor gekozen.
Het is gewoon een kreet om hulp.
En dus vecht ik als een leeuw.
Zodat ook mijn kind zich goed kan voelen.
In haar eigen vel en hoofd.
Die coole Ellis van ons…het blijft toch echt een uitdaging bij momenten.
wat een mooi gedichtje, ook helemaal ons Ellis.
blijven vechten hoor
En weer klik ik deze open. Wil zo graag laten weten dat ik meeleef. Meelees. Dat ik het deels herken uit eigen leven, die frustratie als mijn emoties groter waren dan in mijn nog kleine lijfje pasten. Ik ontplofte dan ook en meestal tot grote schrik van mijn omgeving.
Eigenlijk weet ik niet eens wat mijn moeder en vader gedaan hebben. Maar het is beter geworden. Ik voel me goed nu, in mijn eigen vel en mijn eigen hoofd. 🙂
Sterkte gewenst en ik vind het zó knap dat je kunt blijven zien dat het frustratie is en niet moeilijk doen om het moeilijk doen. Ik supporter vanachter mijn schermpje en zeg: doe zo voort.