Onze volgende halte was Gillards beach. Alweer een nationaal park waarbij we eerst een lange weg door een bos moesten afleggen. Onze mobilhome rammelde met z’n hele hebben en houwen, maar zoals zo vaak: de rit was het meer dan waard toen we zagen waar we ons plekje voor de nacht konden maken. Een goeie staanplek, vlak aan de zee.
Ideaal voor onze surfchick. Ze haalde haar hartje op. I call it sea-therapy….Met een ongeziene concentratie én geduld speurde ze naar de ideale golf. Wij vonden het water allemaal veel te koud, maar dat kon haar niet deren. Groot was het plezier dan ook toen er enkele echte surfers kwamen die we zonder probleem de grootste golven zagen nemen.
Toen we via een pad van het strand terug naar onze staanplek liepen was ik even in mijn rugzak iets aan het zoeken en dus niet zo goed aan het opletten. Plots hoor ik zwaar geritsel en ik snapte meteen dat het kwam van een dier dat geschrokken was van mijn komst. Toen ik opkeek zag ik precies een krokodil wegkruipen, maar dat kon natuurlijk niet. Het bleek een hele groot leguaan-achtige te zijn, maar het moet gezegd: het kostte mij tien jaar van mijn leven en mijn hart klopte uit mijn borstkast. Brrr!
Hoe later op de avond, hoe meer we ontdekten dat we op een hele coole plek zaten. We zagen verschillende soorten kangoeroes en ook alle formaten passeerden de revue: van moeders, tot babies en kindjes kangoeroes, tot gigantisch grote papa’s. We keken onze ogen uit en nadat de kinderen al een uur in bed lagen te woelen omdat ze niet in slaap raakten, haalde ik ze er gewoon weer uit voor een rondje kangoeroes spotten. Want zeg nu zelf: hoe vaak zouden ze deze kans nog krijgen?
Het was ook op deze plek dat we voor het eerst een hele grote, super giftige spin tegenkwamen. Van toen af gelde er een algemeen: “geen blote voeten buiten meer” gebod!
In ieder geval: als je al kamperend of met de mobilhome rondtrekt en je houdt van wildlife, dan kunnen we deze plek ten zeerste aanraden!