Toen we aankwamen in Freycinet zagen we meteen langs de weg al verschillende kangoeroes. We dachten toen nog dat we gewoon geluk hadden. Tot we tussen de kampeerplekjes door reden, op zoek naar een eigen plekje om de nacht door te brengen, en merkten dat er overal kangoeroes te spotten vielen. Ze huppelden rond op de weg, snuffelden rond op de kampeerplaatsen, etc.
Toen Ellis en ik even een verkennend rondje deden kwamen zelfs een wombat mama en baby tegen. Rustig aan het snuffelen langs de kant van de weg. We konden tot een halve meter dicht komen en ze keken amper op. <3 Wat een ervaring, ik weet nu al dat we dit moment nooit zullen vergeten. Het was de eerste én enige keer deze reis dat we een wombat in het wild zijn tegengekomen, ik denk dus dat we echt wel geluk hebben gehad.
En dan moest het allerbeste nog komen. ‘s Avonds toen de kinderen al sliepen stond er plots een prachtige kangoeroe voor de deur, mét baby in haar buidel. Ongelooflijk cool en fascinerend om te bestuderen. Uren kon ik er naar kijken. Hoe de baby in en uit de buidel komt piepen. Hoe de mama kangoeroe haar pootjes nat lekt om dan in de buidel haar baby te wassen. Zalig gewoon. Ik voelde mij al super schuldig dat de kinderen dit gemist hadden, maar tegelijk dolgelukkig om het zelf te mogen ervaren.
Op een paar honderd meter lag alweer een prachtig strand. Met zand en rotsen, een ideale combinatie. Iets minder was de rotte eigeur die er soms (ik vermoed afhankelijk van de wind) hing. Ik vermoed dat die kwam van de gigantische stukken zeewier en afgestorven planten die her en der op het strand lagen. Super cool om zien wel (zo groot! en sterk! en taai!), het leek soms wel een olifantenslurf. Alleen spijtig van die stank natuurlijk 🙂
En dan….de volgende ochtend. We zaten aan het ontbijt en ik had mijn bijzondere ontmoeting van de avond er voor al opgebiecht aan de kinderen. Plots horen we een vreemd geluid en hop. Daar stond ze. Gewoon tussen ons in, even checken wat het ontbijt schafte. Meer dan een uur bleef ze bij ons zitten. Kijken naar ons en wij naar haar. Zo tam dat we haar gewoon zonder probleem konden aaien. Voor iedereen een groot hoogtepunt van de reis denk ik. En ja, het was bij het ontbijt, dus ik sta in mijne pyjama, met bedhead (haar) én gigantische wallen op de foto’s, but who cares?! 😉
Daarna trokken we weer naar het strand, voor onze dagelijkse portie vitamine sea. We zouden er allemaal best aan gewoon kunnen worden, die zee elke dag zo op wandelafstand.
Ja, Tasmanië, ik denk echt dat ik er mijn hart verloren ben. Ooit wil ik er echt wel’s voor een half jaartje gaan wonen denk ik. <3 <3