Onze eerste volwaardige dag op het eiland besloten we om eerst wat kilometers te doen (een 200-tal) richting Bay Of Fires, en daarna zo onze weg terug naar Devonport te maken. We hadden de afstanden wat onderschat, in die zin dat we er telkens langer over deden dan op voorhand gedacht omdat je overal maar 100 per uur mag/kan rijden. Vele banen waren ook niet echt geschikt om 100 te rijden, wegens nogal bochtig, dus we waren telkens brij lang onderweg. Gelukkig waren de plekken van aankomst steeds meer dan de moeite en we genoten echt van elk stukje Tasmanië dat we mochten ontdekken.
Bay of fires was prachtig en indrukwekkend. Een zalig strand, een woeste oceaan met beukende golven en prachtige rotsen op het strand. Leuk om op te klimmen en te ontdekken. Als je naar Tasmanië gaat, mag deze plek echt niet ontbreken!
We kampeerden in Swimcart beach, een prachtige plek in een nationaal park. Gewoon een bos/park dus, net langs de oceaan. Een prachtige plek waar we ‘s morgens en ‘s avonds konijntjes zagen huppelen. ‘s avonds klopte onze buurman aan met de vraag of we graag zalm aten. Hij had nog wat over van z’n visvangst zo net en bezorgde ons twee heerlijke (volledig proper gemaakte) zalmfilets. De lekkerste zalm die ik ooit in m’n leven al at, niet te doen gewoon. Na een zali ontbijt aan de picknicktafel met zicht op zee, trokken de meisjes hun surfpakken aan voor een zalig uurtje in het water. Het strand was trouwens ook bijzonder. Door z’n korrelachtige structuur leek het eerder zeezout.
Daarna reden we weer een stukje verder, richting Freycinet. Bij een stop aan een ijssalon raakten we aan de praat met een koppel Nederlanders en hun twee kindjes. Zij woonden sinds 1,5 jaar in Sydney en hielden momenteel vakantie in Tasmanië. Ik werd super jaloers van hun verhalen (ik wil ook verhuizen!), maar het was een leuke ontmoeting. Zeker toen we van hen de tip kregen om een straatje om te rijden om naar de blowhole te gaan kijken in Bicheno. Het werd één van onze hoogtepunten en een unieke beleving. Een blowhole is een gat in de rotsen. Als de zee hier stevig op inbeukt ontstaat een gigantische regendouche waarbij het water, zoals bij een walvis, meters hoog schiet en met een klap naar beneden stort. Indrukwekkend en ook wel grappig als je per ongeluk- of overmoedig- net iets te dichtbij ging staan. En ja, wij kunnen er van meespreken 🙂
De volgende nacht brachten we door op Friendly Beaches, Freycinet. Daarover morgen meer.