Reisverslag: de vlucht

Ondertussen zijn we hier al een dag of drie, maar beginnen doe je natuurlijk bij het begin: de vlucht.

Ik ga niet liegen: het was niet fijn. Het was lang (Australië is fucking vér!), vermoeiend, slopend en bij momenten hels.

We vertrokken om 7u morgens in Meise, maar door de spanning waren we al om 4u30 wakker. Tegen 9u stonden we in Schiphol om rond de middag op te stijgen. De eerste vlucht bracht ons in 11 uur naar Hong Kong. Het eerste deel viel nog wel mee. Al jaagde ik er mij een beetje in op dat de kinderen weinig wouden slapen. Achteraf leerde ik dat dit niet nodig was: als ze echt moe zijn, slapen ze uiteindelijk wel. Het eten viel helaas erg tegen, maar we hadden veel snoepjes en snacks zelf bij en er waren veel filmpjes te zien.

In Hong Kong was de fun er al een beetje af, zéker toen onze aansluitende vlucht nog’s vertraging bleek te hebben. De kinderen bleven er nog vrij rustig onder, maar bij mij sloeg de irritaties en vermoeidheid mega hard toe. Jools en Ellis hadden plots nog een vat energie en goed humeur gevonden en speelden er op los. Twee baby karretjes en hun knuffels waren genoeg om hun uren te entertainen.

Toen we eindelijk weer in de lucht hingen, werd Ellis stiller en stiller. Plots klaagde ze over buikpijn en constipatie wat er voor zorgde dat ze om de tien minuten naar de WC wou. Na een vijftien-tal keren kon ik haar overtuigen om gewoon even te wachten, maar het kind zat er maar pips bij. Ze werd stiller en stiller en haar blik werd wazig. Na een tijd viel ze even in slaap om plots weer wakker te worden met de vraag: “Mama, heb jij hier nog extra kleren bij in onze bagage?”. Op de vraag waarom ze de vraag volgde het gevreesde antwoord. “Omdat ik denk dat ik moet overgeven”. #Argh #thingsyoudontwanttohearonaplane.

Zakjes halen bij de stewardessen dus en ons schrap zetten. En ja, niet veel later kwam de eerste lading. Gevolgd door nog een aantal kostbeurten. De stewardessen hielden ons angstvallig in de gaten. Tegen het einde van de vlucht was het kind compleet uitgeput en beyond zielig. Ze leek wel van de wereld. Toen ik ging vragen of we een rolstoel konden krijgen bij het uitstappen omdat het niet mogelijk zou zijn om én al onze bagage, winterjassen én een kind van 30 kilo te dragen merkte ik dat er een probleem was. Plots stond de hoofdstewardess aan onze stoel. Dat ze eigenlijk verplicht waren te melden dat er een ziek iemand aan boort was. En dat wij het vliegtuig niet zouden mogen verlaten alvorens een arts ons “gecleared” zou hebben. Panische angsten dat wij de vogelgriep (denken we) in het land zouden brengen. Normaal zouden we om 23u plaatselijke tijd in Hong Kong toekomen, door de vertraging werd dat al 1u….Op de dokter wachten zou “toch wel een uurtje kunnen duren”. Op dit moment zag ik het niet meer echt zitten en dus smeekte ik de stewardess om ons niet aan te geven. Het kind had gewoon iets verkeerd gegeten en was compleet uitgeput. Ze had gewoon een bed nodig, niet nog een vertraging van uren. Na overleg met de piloot kwam dan het verlossende nieuws dat we mee mochten afstappen, maar we moesten het overgeven zeer discreet houden. Niemand mocht het merken (#yeahright). Toen we afstapten hoorde we iemand van de grond crew informeren naar “the sick person”. De hoofdstewardess ontkende en liet ons snel voorbij wandelen. Ze waren dus al op de hoogte van onze komst, nog voor we goed en wel geland waren.

Eens in het hotel, kikkerde Ellis gelukkig al snel op. Het was gewoon en beetje te veel van het goede geweest denk ik. Op een briefje van het hotelpapier schreef ze volgende boodschap:

Toen ze mij het briefje gaf zei ze: “Ik denk dat ik naar hier zal verhuizen. Ah ja, ik ga echt nooit meer op een vliegtuig hoor”.

Een vlucht die we niet snel zullen vergeten dus. Maar gelukkig: eind goed, al goed! We zijn er, in het paradijs…en aan die terugvlucht denken we nog even niet, goed?