Reisverslag: aankomst in Melbourne + The Grampians

Onze eerste hotel was het Holliday Inn hotel aan de luchthaven van Melbourne. Mooi in orde, een klein mini keukentje, een badkamer met bad en een mega uitgebreid ontbijtbuffet. Meer moet dat zo’n eerste jetlag-nacht niet zijn.

We sliepen van 1u tot 5u30 en toen waren de kinderen en ik klaarwakker. We besloten om de beurt een bad/douche te nemen en dan lekker te gaan ontbijten. Daarna namen we een taxi om onze mobilhome op te pikken. Spannend om ons huis voor de komende weken eindelijk te zien. Het belangrijkste- goeie bedden, bleek al meteen in orde te zijn. Oef! Geen rugpijn door harde matrassen, zoals in Canada. Daarnaast zijn er wat dingen beter en andere wat minder dan de vorige keer, maar al bij al zijn we super content met ons mobiele huis. We reden meteen naar de supermarkt om onze basisvoorraad in te slaan en daarna naar onze eerste camping. Die hadden we van thuis uit al gereserveerd en, om wat van de jetlag te kunnen bekomen, meteen voor twee nachten. Halls Gap Lakeside leek ons leuk omdat we op andere reisblogs zagen dat er veel kangoeroes en andere dieren rondliepen. Een ideale start van onze Australie reis dus! We kregen een plekje aan de rand van de camping en dus nét naast het open plein waarop de vrolijke springers te zien zijn. Super cool! Overdag kon je makkelijk naar hen toestappen en hen van redelijk dichtbij bewonderen (wat blijven ze fascinerend!!) en ‘s avonds als het donker was liepen ze gewoon rond op de camping zelf. Eén keer dacht ik dat Sven terugkwam van de douche, bleek er bijna een kangoeroe in onze mobilhome te stappen. Coolness! Verder waren we omgeven door papegaaien/kaketoes, die brutaal en massaal langskwamen zodra ze eten zagen of roken. Op het veld zagen we ook emoes en herten.

Het leuke aan deze mobilhome is dat er aan het bed een gigantisch raam is, zo kan je dus ‘s morgens vanuit je bed kijken naar al het schoons wat het land hier te bieden heeft. Ik zou er wel aan gewoon kunnen worden, kangoeroes spotten van bij het ontwaken… <3
‘s Morgens werden we al vroeg gewekt door de luidruchtige vogels. Het was een prachtige zomerdag vol zon en schitterende blauwe lucht. We besloten dus een wandeling te doen naar het bekendste punt van The Grampians: the pinnacle & grand canyon walk. De reisgids waarschuwde ons al dat het een medium moeilijke wandeling was, vol steile beklimmingen op onstabiele grond. Niet geschikt voor kleine kinderen stond er, maar we besloten het er toch op te wagen. Vol goede moed begonnen we en ook de kinderen vonden het geweldig. De klim was écht wel steil, de rots-trappen hoog en de zon scheen hard. We moesten dus regelmatig pauzes in lassen en op het einde zakte de moed hen soms een beetje in de schoenen. Met de nodige aanmoedigingen én een mini watervalletje onderweg lukte het ons toch en zo bereikten we rond de middag het hoogtepunt. Letterlijk en figuurlijk. Wat een prachtige plek! Het uitzicht is er fenomenaal en uniek. Een geweldige ervaring! We aten er onze picknick en namen nog wat foto’s. Daarna volgde de afdaling, die gelukkig iets sneller ging, maar toch nog steeds vermoeiend was. Ondertussen stond de thermometer al op 32 graden en het laatste stuk gaf geen enkel streepje schaduw. Iets te veel van het goede dus en het einde kwam geen meter te vroeg. Toen we terug in de mobilhome kwamen, bleef Jools maar zeggen dat ze “deze wandeling echt niet ging overleven”.

Zo veel inzet moest beloond worden, dus de rest van de dag deden we enkel nog van ijsje eten en zwemmen zolang ze maar wouden. De zwemlessen die we in oktober/november nog snel geboekt hadden, hebben duidelijk hun vruchten afgeworpen. Totaal uitgeput viel Jools al in slaap nog voor bedtijd.

Het was wel duidelijk: We love The Grampians en onze vierde dag gaat de geschiedenis in als een echte topdag!

Voor meer foto’s moet je nog even geduld hebben of mijn Instagram checken. De wifi verbinding werkt niet goed mee voor t moment en foto’s opladen lukt dus niet meer… 🙁 Op Instagram kan je wel al enkele foto’s vinden.