Soms wou ik dat ze gewoon was.
Gelijk u en mij.
Gewoon, “normaal”, gemiddeld.
Niet anders dan een ander.
Tevreden en bovenal content.
Zonder die rollercoaster van intense emoties.
In dat kleine hoofdje. Van 0 naar 5000 en terug.
Binnen de minuut. Tien keer na elkaar.
Dagelijks gebrul en gehuil.
“Ellis waarom ween je?”
“Ik weet het zelf niet”
“Ellis waarom huil je”
“Ik voel mij plots zo raar”
Dan maak ik mij zo’n zorgen…Hoe zal dit verder gaan? Hoe kunnen we haar helpen? Om orde te scheppen in de chaos, om vat te krijgen op die intense emoties. Ik voel ons weer de grip verliezen. Mijn blije, onbezorgde kind van in de zomermaanden ontglipt ons. Ik zie haar niet graag gaan. Het schooljaar is nog zo lang.
Hopelijk brengt onze reis wat rust. Enkele zalige weken op eigen tempo, veel buiten in de natuur. Geen verveling of frustratie. Het zal haar (en ons) hopelijk goed doen. Ik tel nog harder af dan anders.
Soms is het toch echt niet simpel.
Knuffel!
Veel sterkte!
Herkenbaar, maar dan uit eigen leven. Ook ik zou soms nog willen dat ik gewoon gewoon was. Maar meestentijds ben ik blij en geaard en heb ik grotendeels grip op de rollercoaster. Mijn ervaring: met elke stap omhoog qua onderwijs (van lager naar middelbaar naar uni) werd het beter.
Maar dat helpt niet tegen het nu. Als ik u kende, zou ik hier een knuffel schrijven. En als u die ook van een meelevende vreemde wilt, dan bij deze.
Dikke knuffel!