The end of an era…

Hij is er niet meer. Mijn lieve Frank. Mijn eerste eigen huisdier. Mijn kot kat. Mijn lieveling.

Geen gezaag om eten, zodra we een sleutel in het slot draaien of één ooglid durven opendoen ‘s morgens.
Geen Frank & Henry meer.
Geen partner in crime meer, die al zo’n 13 jaar aan mijn zijde leefde.

Hij was m’n eerste baby. Toen hij als kleine kitten in mijn leven kwam, paste hij net in mijn handpalm. Hij sliep in het kuiltje van mijn schouder en toen ik’m na mijn middagpauze weer moest achterlaten thuis, verkondigde ik op het werk dat ik ouderschapsverlof wou.

Hij bezorgde mij mijn eerste, stoere blauwe oog, mappen vol foto’s trokken we van hem. “Frank in een zak”, “Frank zit grappig” en zo nog honderd mapjes verder. Hij troostte mij tijdens mijn zwaarste jaar, toen zwanger worden niet zo’n evidentie bleek. Hij woonde bij mij in Gent, in Wilsele en hier. Hij kostte ons zakken vol geld met z’n speciale dieetvoeding en poot-tussen-de-deur acties. Hij stonk uit z’n bek en plantte zijn zware, logge lijf op je zodra je durfde te gaan zitten. We vervloekten het wel’s.

Plots ging het snel. Op zondag bemerken dat hij toch wel heel veel dronk en plaste precies. Op dinsdag overal bloedplasjes op de grond, op woensdag het verschrikkelijke nieuws (hele zware suikerziekte én nierfalen) en verlossende spuitje.

Slaapwel lieve Frank. We zagen je graag, ge kunt dat niet geloven. Twee kinder- en één moederhartje gebroken.