Over dipjes en regenbogen…

Momenteel zit ik al enkele dagen thuis met een stevig dipje. Veel stress, een plots overlijden in de familie, een geknelde zenuw met helse pijnen in mijn knie. En door de slechte nachten van de zenuwpijn (die voelt als elektrische shocken) en alle emoties samen, ook nog’s ziek. En dus slijt ik al enkele dagen op mijn zetel en binnen de vier muren van ons huis. Ik slaap uren en uren aan een stuk. Ik rust en luister naar mijn lichaam en ik denk na over het en mijn leven.

Soms denk ik wel’s dat ik in die beruchte dertigers-crisis beland ben. Is dit het nu? Wat wil ik eigenlijk in mijn leven? Zijn we wel goed bezig? Moeten we niet alles drastisch veranderen? Dan wil ik alles verkopen en ergens in een schoon land vol zotte natuur gaan wonen. Dan verwijder ik alle social media van mijn telefoon en overweeg ik zelfs de aankoop van een simpele Nokia. Ik sluit mij op en keer naar binnen.

Het begon die ene zondag. Als je even de was gaat insteken en meteen daarna ziet dat je 4 gemiste oproepen na elkaar gemist hebt van je moeder, dan weet je al ongeveer wat gaat volgen. Nog voor ze een woord kon uitbrengen, wist ik het al.

Mijn nonkel, haar broer: redelijk plots overleden. T’is te zeggen: we wisten dat het zou komen, maar nog geen twee maand na de -meteen terminale- diagnose is toch wel even slikken. Zeker als de dokter spraken van ‘nog een jaar of met een beetje geluk twee’. Dan hou je, ondanks alles, niet echt rekening met nog geen twee maand.

Voor mijn moeder al haar vierde broer die ze moet begraven. Ik kan mij nog niet proberen voorstellen hoe dat moet voelen. Voor de vierde keer op de eerste rij zitten. Voor een vierde keer totaal verscheurd. Zo veel verdriet. Hoe moet een mens dat dragen? Het doet pijn om zien. Het verscheurd ook mij.

Pas nu, na zijn overlijden besef ik pas, hoe belangrijk zijn rol was in onze familie, in mijn leven.
Die gekke nonkel, die altijd zijn eigen ding deed. Door velen gekend, zeker in het Gentse nachtleven. “Levensgenieter en kunstenaar”, zo stond er op zijn doodsbrief. De nonkel die mij, meer dan enig ander, leerde dat het altijd oké is om uzelf te zijn. Hoe ver dat ook afstaat van wat normaal is. Mijn nonkel die zo graag op reis ging. Die hield van de nacht (en zijn sigaretten en van den drank). Graag gezien door zovelen.

Zijn doodsprentje was een kunstige, zo één van zijn gezicht met daarover regenboogkleuren.
Toen we wegreden van zijn afscheidsplechtigheid zagen we plots een dubbele regenboog (jij zag hem misschien ook? Ik zag hem alleszins talrijk verschijnen op de sociale media). Toeval? Zou kunnen…..
Twee dagen later werd hij dan gecremeerd, gevolgd door de uitstrooiing op het kerkhof in ons geboortedorp. Op het moment van de crematie keken we naar buiten en alweer zagen we een prachtige dubbele regenboog. Toeval? Hmzz…. Misschien.

Zelfs in het liedje dat in mijn hoofd sluimert met de zin “one day i will be alright again” blijkt een regenboog te komen.

Het doet wat met een mens, een familie.
Maar tegelijk was het ook schoon om zien.
Hoe iedereen samen kwam om te rouwen, afscheid te nemen.
Ieder op zijn manier. Verbonden door diezelfde factor van graag zien.
Wat lag hij daar vredig.
Wat was het een schoon mens.
Wat een leven kan doen met een mens.

4 broers heengegaan. Nog 1 broer en 3 zussen over.
Wat mag mijn oma trots zijn op haar schone, hechte gezin.
Wat was het toch een topvrouw.

We zullen u missen Jelle. Bedankt voor alles.
Rest in peace….
Wij blijven zoeken naar regenbogen, wij blijven ons eigen ding doen.
We nemen u mee op onze reizen die volgen. We dragen zorg voor elkaar.
Het ga je goed. En doe de groeten aan de rest daar. We missen jullie allemaal.