Bang

Met een klein hartje zetten we haar af vanmorgen.

Zij vol goesting en grote verwachtingen. “Ik krijg een letterdoos!! Ik ga leren lezen”.
Een jaar jonger dan haar klasgenootjes, maar nog steeds een halve kop groter.
Ze torent er gewoon boven uit.

Toch ook een beetje stress. “Ik mag toch ook met Jools spelen hé, mama?”.

Twee maanden lang hadden wij een droomkind in huis. Blij, content, goed in haar vel, flink. Tevreden gewoon. Wat kan een mens nog meer dromen? Wat een contrast ook met het einde van het schooljaar.

Wat hoop ik dat het goed blijft gaan dit jaar. Dat de verwachtingen niet te groot blijken, dat de teleurstelling zal meevallen. Ze kan het eigenlijk al, dat lezen. We zullen moeten blijven zoeken naar uitdaging en verbreding.

De school is er mee bezig. Ze doen hun best. Om ook voor haar uitdaging en plezier te creëren. Zodat ze zich goed kan blijven voelen. Een deel van de klasgroep, normaal.

Ik ben hoopvol, heb vertrouwen, maar toch nestelt er zich weer een knoopje in mijn buik. Wat wou ik graag dat ze gewoon gewoon was. Maar dan ook weer niet. Want was is ze toch bijzonder. Mijn lieve, kleine Ellis. Vanaf vandaag in het eerste leerjaar zeg. Slik.

Gelukkig kon ze wat troost vinden bij haar grote zus die trots de weg wees. <3