I needed some air…

Een hele week zat ik binnen, slapen, rusten, op de bank liggen.
Geen greintje energie heb ik. Elke dag voelt alsof ik de avond er voor zwaar gefeest heb tot een kot in de nacht. Terwijl ik toch wel héél zeker ben dat ik gewoon netjes op tijd in bed kroop.

Bloedarmoede met héél laag hemoglobine gehalte suckt big time. Ik zou het niemand aanraden eigenlijk.

Tegen het weekend werd ik er gek van. Al dat binnen zitten, suffen, energieloos de dag door.
Ik moest naar buiten, had lucht nodig. Dus ging ik op zaterdag een kijkje nemen op het Hap Foodtruck festival. Super gezellig, op een toplocatie. Beetje duur voor wat het was. Maar kom, als een mens een week in een coma lag, dan heeft hij al’s zin in een kroketje van 5 euro t stuk. Het hapfestival doet nog een hele toer, doorheen Vlaamse steden. Misschien komen ze ook wel bij jou in de buurt? Hier in Tienen was het alvast een geslaagde editie.

Op zondag had ik een tweede editie van “Claes Adventures” op het programma staan. In het kader van mijn #projectgelukszoeker was dat namelijk één van mijn goede voornemens: meer leuke dingen doen en aangezien leuke dingen niet vanzelf gebeuren, nam ik het heft in handen. Nu organiseer ik om de zoveel weken/maanden een leuke activiteit en iedereen van de vriendenkring die wilt, kan zich mee inschrijven. Zo gingen we al’s grotmountainbiken in de mergelgrotten van Maastricht en nu stond er een Vesparoute op het programma.

Toen ik ‘s morgens weer meer dood dan levend wakker werd, wist ik even niet of ik de dag wel zou aankunnen. Gelukkig vraagt Vesparijden niet echt veel lichamelijke inspanning en dankzij een sterke koffie en een dosis spirulina geraakte ik er toch nog door. Vespa rijden bleek moeilijker dan verwacht (ik vond dat nogal een zwaar, log ding) en ik moest toch wel even vertrouwen winnen. Het weer was ongelooflijk zalig, de route prachtig. Wij reden door Haspengouw, ontdekten charmante dorpjes zoals Borgloon en Heers, reden door velden en Sint Truiden. We deden een 90-tal kilometers.

De wind in onze haren, de zon op onze snoet. De ene keer voorop, de andere keer achteraan (meestal). Rijden, terrasje doen, drinken, bijbabbelen….Zalig gevoel. Toen we ronkend door de velden reden had ik het gevoel dat ik op een Harley aan t cruisen was. Met mijn gang. Even op elkaar wachten aan het rode licht en samen optrekken. Racen op een veldweggetje. Ik voelde mij precies een tiener (hoewel ik nooit een brommer had). Wat een zalig gevoel zeg. Net wat ik nodig had. Lucht. Verse lucht, recht in mijn gezicht.

Dat ik ‘s avonds doodmoe was kon mij gestolen worden. Ik ben tegenwoordig zelfs moe als ik heel de dag op de zetel lag. Die wind in mijn haren, dat vrije gevoel. Dat nam niemand ons nog af. Lucht, het deed zo’n deugd. Een aanrader, zo’n Vespadag.

En nu weer wat kalmer aan. De dokter waarschuwde al dat ik heel de zomer goed naar mijn lijf zal moeten luisteren. Dankzij die stomme bloedziekte van mij, gaat mijn ijzerwaarde maar héél traag en moeilijk omhoog. Pillen slikken en veel rusten dus. Niet fijn, zeker niet in de zomer. Ik doe een soort van winterslaap, af en toe onderbroken voor een activiteit. Meer zit er niet in deze zomer. It sucks, dat zei ik al. Maar soms heb je geen keuze zeker? Tot er beterschap op komst is, ben ik weer een aanhanger van de hashtag “this too shall pass”. En ik denken dat die slogan samen met de laatste baby/peuter kuren de deur uit was zeg. 😉