Leven met Ellis, dat blijft een constante zoektocht, zo blijkt.
Sinds enkele weken is het leven met Ellis weer heel erg explosief. De donderwolken zijn groter dan degene die dezer dagen ook letterlijk boven onze huizen hangen. Dat is brullen en boos zijn (van haar, niet ons uiteraard), dat is frustratie en soms letterlijk geen blijf weten met al die emoties die hoog oplaaien door haar kleine lijfje. Voor ons blijft het een eeuwige zoektocht naar een evenwicht tussen haar sociaal-emotionele zelve (waar ze vaak nog een echte kleuter is) en haar intelligentie en kunnen (waar ze vlotjes niveau einde eerste leerjaar haalt). Dat is zoeken naar uitdaging, zonder pushen.
We proberen rustig te blijven en haar door de dagen te loodsen, maar eerlijk? Soms is het echt zwaar en moeilijk. Zorgen, zo veel zorgen. Twijfels, zo veel twijfels. Doen we wel goed? Hoe kunnen we haar beter helpen? Wat zou het beste zijn? Hoe reageer je op al die uitbarstingen, zonder je er uren in mee te laten slepen. Er is geen duidelijk pasklaar antwoord. Het is zoeken en proberen. Vallen en opstaan….en dan nog’s vallen.
Ondertussen zijn we zover dat we toch maar hulp gaan inschakelen. Het is bij (vele) momenten té intens. Daarom hebben we binnenkort een intake gesprek bij Ankerpunt, een plek waar ze ervaring hebben met hoogbegaafde en hoogsensitieve kinderen. Ik hoop dat ze (we) Ellis daar kunnen leren omgaan met al haar extreme emoties en haar uitgesproken onrechtvaardigheidsgevoel. Toen ze nog kleiner was, leerden wij haar veel over omgaan met emoties door middel van kleuterboekjes, maar nu is het tijd om in te zien dat extra hulp en kennis van zaken erg welkom is. Dit kunnen wij niet alleen.
Daarnaast willen we ook een vorderingenanalyse laten afnemen, daarin proberen ze een totaalbeeld van het kind te schetsen. Ze bekijken de taalontwikkeling, de rekenkundige begripsvorming, fijnmotorische vaardigheden….Ze proberen zicht te krijgen op de inspanningsboog en het concentratievermogen om zo zicht te krijgen op de ontwikkelingsvoorsprong om dan te gaan kijken hoe ze op school optimaal begeleid kan worden.
Hopelijk kan dat toch wat bevestiging geven dat we de juiste keuzes nemen.
Ondertussen denken we ook na over volgend jaar en wat we dan moeten doen. We bezochten al een Freinet school en hebben binnenkort weer een gesprek op school om al onze bedenkingen en vragen te bespreken. Nog altijd heel blij met de school en de goede begeleiding trouwens.
Veel om over na te denken. Een eeuwige zoektocht, zoals ik al zei. En ondertussen tellen we af naar rustigere tijden en vooral een blijere Ellis.
Mochten hier ervaringsdeskundigen zijn, dan mogen die altijd hun verhaal met mij delen. Ook meningen over Freinet en hun differentiatie aanpak zijn welkom.
Meer “Leven met Ellis” hier.
Been there, done that, maar dat weet je al hé. Als het een troost kan zijn, het betert echt wel met ouder worden. Het blijft een uitdaging, maar het betert.
Als je vragen hebt, shout. Dan spreken we eens af of zo. En weet: je doet dat goed!
@isabel ja, merci! Denk ook wel (hoop toch) dat eens de juiste weg min of meer gevonden is het hopelijk wat beter gaat. Maar nu is t zo’n belangrijk kruispunt hé. Eerste leerjaar of niet? Je kind elke dag huilend naar school te sturen met “school is saai” is zwaar voor het moederhart 🙁
Wow, niet makkelijk! Respect voor jullie. Misschien moet je hier ook eens gaan rond snuisteren. Een hele toffe gedreven madam met een hart van goud en met bergen eigen ervaringen… http://www.hetlampje.be Veel succes nog met de verdere weg! Xxx
Wow, niet makkelijk! Respect voor jullie. Misschien moet je hier ook eens gaan rond snuisteren. Een hele toffe gedreven madam met een hart van goud en met bergen eigen ervaringen… http://www.hetlampje.be Veel succes nog met de verdere weg! Xxx
bedankt voor de tip! Check ik zeker verder uit!
Onze dochter wordt in oktober 13 en ik heb eindelijk het gevoel dat het goed gaat met haar. Vanaf de eerste kleuterklas heeft ze een hekel gehad aan school en veranderde ons lief, altijd vrolijke kindje in een hoopje verdriet. Na 2 weken school wilde ze niet meer gaan. Ze is dan ook heel veel thuis geweest en ze had die periodes thuis echt nodig. Een klas overslaan is uiteindelijk niet gebeurd en nu zijn we daar blij om.
Maar de lagere school was een constant herbekijken van hoe alles voor haar aangepakt werd op school. Daar komt nog bij dat ze liever niet opvalt of anders behandeld wordt dan klasgenoten.
Nu in het eerste middelbaar is ze echt tot rust gekomen. Ook haar faalangst is zo goed als verdwenen. Het moeilijkste is proberen de juiste keuzes te maken voor en met je kind. En elke beslissing heeft voor- en nadelen. Veel succes bij jullie zoektocht.
Een eeuwige zoektocht, daar ben ik me al lang bewust van… hoop dat jullie snel iets vinden waar jullie zich allemaal goed bij voelen!