Hoop….

“Weet je mama, er is deze week een vliegtuig neergestort.”

Krak zegt mijn moederhart. Al heel de week probeerde ik de radio uit te laten, hen af te schermen. Zeker nu. Ik wil hen niet ongerust maken.

Uiteraard lukte het niet. “Ja, ik hoorde het al op school. Mijn vriendje had het al verteld.”

Ik haat het dat we in een wereld wonen, waarin een korte trip samen maken zonder kinderen al voor stress zorgt. Dat er constant in mijn achterhoofd iets spookt van “het zal toch niet hé”. “Laat er alstublieft niets gebeuren met ons”. Dat ik het gevoel het als of ik iets heel gevaarlijks en onverantwoord doe.

Dus duimt u even mee voor ons morgen en de komende week? Dat alles gewoon normaal en rustig verloopt. Dat wij veilig en wel terug thuis staan volgende week. En dat deze tekst niet plots op HLN moet verschijnen omdat wij midden in een nachtmerrie terecht kwamen?

De firma dankt u al vast (en gaat dan nu dringend beginnen aan het inpakken van de bagage).

迅速に

(als ik Google mag geloven: Tot snel!)