Momenteel: en het leven raast maar door…

En hupla. I’m back. Zo makkelijk gaat dat op een blog.

Na een kleine pauze (of was het inzinking?) begint het nu weer stilletjes te borrelen. Welke betere manier om er terug in te komen, dan een kleine update in de vorm van een “Momenteel”?
Hier gaan we:

• Nog héél héél even en het is weer zover, de maand Mei, ook gekend als: mijn lievelingsmaand van het jaar. De maand waarin (bijna) al mijn favoriete mensen jarig zijn (inclusief ikzelf), waarin de zon eindelijk echt gaat schijnen en waarin de zomermaanden lonken. 
• Kan ik na  een drietal weken eindelijk écht zeggen dat ik van m’n Facebook verslaving af ben. Ik verwijderde de app van m’n telefoon en besloot cold Turkey af te kicken. Het enige wat ik wel nog doe is de pagina van ons programma mee modereren en als ik dan bovenaan iets in mijn feed zie staan, zal ik ook nog wel’s reageren of meelezen. Wat ik niet meer doe is als een bezetene heen en weer scrollen en bijlezen en eindeloos checken of ik toch maar niets gemist heb. Ik post ook zelf (zo goed als) niets meer. En tot nu toe ondervind ik alleen nog maar voordelen: mijn iphone geraakt vlotjes de dag door zonder platte batterij, meer tijd voor leukere dingen en meer echte gesprekken.
• We beginnen stilaan in aftelmodus te gaan. Binnen drie weken stappen wij op een vliegtuig naar Tokio. Jawel, Japan. Mega spannend en een tikje surreëel. Ik kan er mij nog niet veel bij voorstellen. Bij de stad, maar ook het gegeven dat we een hele week gescheiden gaan zijn van de kinderen.
• En verder genieten wij hier écht elke dag van onze nieuwe ruimte. Badend in het zonlicht, chillen in onze nieuwe zetel. Zalig is het. Daarnaast spendeerden we véél tijd buiten, in velden, tussen de bomen. In regen, wind en zon. Zalig gewoon.
        
• We deden van buitenspeeldag en bezochten de dino’s in het museum in Brussel.
• Ellis ging naar de Let’s Bike sessie van Dreamland (net als Jools toen) en leerde op één dag plots fietsen zonder zijwieltjes. Grote aanrader dus, die jaarlijkse (gratis!) sessies.
  
• En ik speel steeds meer met mijn fototoestel-kringwinkelschatten én met mijn Instax Mini (daarover later nog meer)
   
• Morgen hebben de meisjes hun allereerste piano optreden en door de voorbereidingen ervan zijn we allemaal volledig in de ban van het piano-leren. Elke dag bij thuiskomst vechten ze wie er eerst mag oefenen, bij het eten proppen ze hun laatste hap boterham in hun mond om als eerste aan de piano te zitten. En ik? Ik oefen stiekem mee. Mega de max vind ik het! Een instrument leren spelen staat al eeuwig op mijn bucketlist.
  
• En om te eindigen nog een stoer verhaal: vandaag was ik namelijk de (voornamelijk zelfverklaarde) held van de dag! Vanmorgen liep ik naar mijn auto toen ik plots een sterke gasgeur rook. Het rare was dat ik die een week geleden ook al had geroken, maar toen was het minder sterk en twijfelde ik. Na een tijdje rook ik niets meer dus besloot ik niets te doen. Vandaag vertrouwde ik het voor geen haar en besloot ik de brandweer te bellen. Nog geen tien minuten later werd onze straat belegerd door politie en brandweerwagens en bleek er dus wel degelijk een gaslek in onze straat te zijn. Door de werken op de ring waren een aantal aansluitingen afgesloten, waardoor de onze onder druk waren komen te staan. Crisis vermeden dus! Al blijf ik mij dus écht afvragen of dat nu al een hele week bezig was dan? Bij navraag zeiden nog een aantal mensen dat ze ook al wel’s iets geroken hadden daar. Maar niemand die dus er aan dacht om alarm te slaan…goed voor mij dus, want ik beloon mijzelf met de titel: hero of the day! Hoera! 😉