Leven met Ellis, een update

Leven met Ellis, dat is altijd al een beetje bijzonder geweest. Ik schreef eerder al dat het soms echt zoeken was en dat het soms leek alsof ze een handleiding had die ik maar niet kon vinden. Tot er dat boek was. Dat veranderde echt veel voor ons. En tot ze eindelijk naar school mocht. Super blij was ze. Met de uitdaging, de wereld die voor haar open ging. Ze werd minder explosief, we leerden haar omgaan met haar gevoelens en emoties. Ze werd terug haar schattige, geweldige, ongelooflijk lieve zelve.

Overal waar ze komt, verbaasd ze mensen. Met haar kunnen, met haar woordenschat, met haar zijn. In de babygroep van de creche sprak ze in korte zinnen (opa daar, kaka gedaan…), nog geen 20 maanden oud toen ze besloot zindelijk te worden. Vanaf ze twee was, huilde ze voor de schoolpoort waar we Jools afzetten. Zij wou ook naar school. Toen ze eindelijk mocht gaan, veranderde ze zienderogen. Dolgelukkig is ze als ze kan werken. Themaloze weken vervelen haar mateloos.

Steeds kwam het weer terug: ze heeft een grote ontwikkelingsvoorsprong. We herkennen ook héél veel dingen in de boeken over hoogbegaafdheid. Of ze het echt is of niet, dat laten we in het midden. Een label interesseert ons ook niet echt. Een test van bijna 1000 euro is het ons (op dit moment) niet waard. Het enige wat we willen is dat ze gelukkig is en zich goed voelt in haar vel. Een paar maanden geleden merkten we plots dat ze zichzelf had leren lezen en schrijven. Via de juf hoorden we dat ze ook al goed kon rekenen en al op eerste leerjaar niveau zit. Sinds enkele maanden krijgt ze differentiatie. Maar helaas is dat niet meer genoeg. Haar voorsprong is te groot, ze verveelt zich en begint zich anders dan haar klasgenoten te voelen. Tijd om in te grijpen dus.

Een dus is het een belangrijke week voor Ellis. Iets vroeger dan verwacht doet ze haar laatste weekje in de tweede kleuterklas. Na de komende schoolvakantie stapt ze over naar het derde kleuterklasje.

Gelukkig zit ze in een geweldige school, die alles op alles zet om haar goed op te vangen. Drie keer per week krijgt ze differentiatie, ze heeft een eigen “Ellis doos” in de klas met lees- en rekenspelletjes en ze proberen ook zo veel mogelijk te differentiëren binnen haar eigen interesses. Anders wordt de voorsprong alleen maar groter natuurlijk. We communiceren vlot met elkaar. En om de zoveel weken zitten we samen om alles op te volgen. Alles met één doel: dat Ellis zich goed blijft voelen. In haar vel én in haar klas. Sinds de differentiatie, is ze ook helemaal open gebloeid. Ze voelt zich duidelijk beter in haar vel. Het leek wel alsof ze het lezen en schrijven een beetje stiekem deed en geheim hield. En nu lijkt ze opgelucht dat haar geheimpje out in the open is zodat ze eindelijk echt zichzelf kan zijn. We vinden plots elke dag kleurrijke tekeningen vol hartjes en regenbogen. Briefjes met “ik ben verliefd op juf Lies” (de zorgjuf).

Ook wij doen wat we kunnen. We proberen haar uitdagingen te geven en te luisteren naar haar eigen interesses. Zo leert ze Spaans via een app (zoals opa) en mocht ze na lang aandringen op pianoles. Al een jaar zei ze dat ze dat graag wou doen. We zijn nu een maand verder en ik ben super blij met onze beslissing. Voor het eerst lijkt ze te moeten nadenken bij iets. Ze doet het super graag en oefent waneer ze maar kan. Eindelijk moet ze zich een echt concentreren en ook dat doet haar goed.

Ik weet niet wat de toekomst zal brengen, maar voor nu kan ik alleen maar blij zijn. Met een goeie school, de beste zorgjuf  van de wereld en een goede opvolging. De rest zien we later wel. Eerst nog een weekje genieten van haar fijne klasje en lieve juffen in de tweede kleuterklas. Vrijdag mag ze een afscheidsfeestje geven en na de vakantie start ze in de derde kleuterklas. Ze kijkt er alvast naar uit.