Vanmorgen werd ik 20 minuten te vroeg wakker. Ik keek op m’n GSM en zag een bericht van De Redactie dat er sneeuw in het land was.
Ik sprong uit bed en keek door het raam. Bingo! Een dik sneeuwtapijt in onze straat. Ik glipte meteen naar beneden en wekte de kinderen.
Zachtjes fluisterde ik: “Jools, het heeft gesneeuwd!!” Een nanoseconde later schoot ze uit bed. Ook Ellis was er snel bij. Samen stonden we in het donker door het raam te turen.
“Wauw!!! Wat is het mooi”, fluisterde Ellis volontzag.
We besloten snel te ontbijten en kleren aan te trekken. Nog even de tuin in. Alles muisstil. De lucht een bijzondere kleur. De sneeuw bleef maar vallen. De wereld werd wakker.
“Ik ben zo blij, mama. Dit wou ik al zo lang”.
Samen maakten we een mini sneeuwman. In het duister. We keken naar de lucht. Proefden de sneeuw die op onze tong viel.
“Waarom kraakt sneeuw eigenlijk?” vroeg ze.
Zo’n eerste sneeuw is eigenlijk toch gewoon magisch. Wat ben ik blij dat we zo’n ochtend mochten meemaken. Pure magie. Grote verwondering. Pure blijheid.
…And all it took was 20 minuutjes vroeger uit bed.Soms kan het leven toch heerlijk simpel zijn.
<3
(De foto’s zijn wat crappy, want het was nog wat donker dus. Hoort bij de Magico sfeer hé 😉
Wauw, wat een sneeuwtapijt. Hier in Limburg was er op wat smeltende sneeuw na niets te zien. Geniet ervan!
Wat leuk!