Kelly & co lanceren een tweede editie van #boostyourpositivity en het startthema ligt me wel. Ontbijten en het overleven van de meestal drukke ochtendspits.
Een paar jaar geleden was het overleven van de ochtendspits hier elke ochtend een gevecht. Proberen de kinderen zo relaxt mogelijk, op tijd de deur uit hebben (en zelf ook op tijd kunnen vertrekken om in de file te gaan staan) zonder de hele tijd te moeten zagen en roepen en zeuren. “Doe voort. Eet nu toch een beetje. Neen, niet uw sandalen want het regent. Neen, ge moogt uw barbie/die auto/ dat boek/ die knikken/die halsketting niet meenemen naar school vandaag.” U kent het vast wel….
Er waren zelfs tijden dat ik compleet uitgeput rond 9u op mijn bureaustoel plofte en dacht: “oef, eindelijk even rust!” Geef maar toe, we’ve all been there, toch?
Gelukkig zijn we ondertussen een fase verder beland (de meisjes zijn nu 4,5 en 6 jaar) en tegenwoordig verloopt de ochtendrush vrij smooth. Nog altijd met ups and downs en de ene dag al beter dan de andere, maar toch…Al bij al durf ik stellen: we’ve got it under control. We kunnen beiden de ochtendroutine vlot alleen aan en als het moet (beetje te lang blijven snoozen) krijgen we zelfs iedereen in een krappe tijdspanne netjes gekleed én gevoederd de deur uit. De meeste ochtenden verlopen zonder grote drama’s en toestanden.
Een aantal dingen die ik leerde tijdens de jaren ploeteren:
- Wilt ge totaal relaxt door de ochtend gaan, dan wilt dat vooral zeggen dat ge avondwerk moet verrichten. Op dagen dat ik écht vroeg buiten wil zijn of andere misserie voorspel (kinderen die nog moe zijn) dan ga ik full force voor de goede voorbereiding. Dan staan de boekentassen netjes klaar om te vullen. De drinkbussen en de snacks staan klaar om af te werken/ weg te stoppen en ook de kleren liggen op een stapeltje klaar per kind. Soms zet ik zelfs hun tassen al klaar voor hun melk bij de microgolfoven. Meer werk ‘s avonds, maar ook wel veel meer rust ‘s ochtends. Het spreekt voor zich dat ik mij op ochtenden als deze een goddelijke supermoeder waan….
- Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen goed ontbijten én ik wil dat ze dat zo gezond mogelijk doen. Vroeger was het bij elke broodmaaltijd een gezaag en geruzie. Op de vraag: “wat wil jij op je boterham” kwam ALTIJD het antwoord “choco”. Maar choco elke dag, dat vind ik er over. Daarom besloot ik de choco-verslaving af te bouwen. We spraken af dat ze drie keer per week een boterham met choco mochten eten (bijv zondag, dinsdag en donderdag). Zo was het duidelijk voor hen dat het niet altijd choco kon zijn en was er geen geruzie meer. In het begin kwam er alleen nog elke dag een “welke dag is het vandaag” en dat was dat. Daarnaast zette ik de choco niet meer standaard op de ontbijttafel en zelfs niet meer in het zicht. De choco verhuisde van op onze keuken toog, naar een plekje in de kast. Een wereld van verschil. Ze zagen niet meer, kiezen gewoon iets anders en eten zonder morren hun ontbijt op. Goede (duidelijke) afspraken maken het leven gemakkelijker, zo blijkt. Het helpt ook dat ze allebei één duidelijk lievelingsontbijt hebben (voor Jools: havermoutpap met banaan en voor Ellis: nen boterham met kippenwit). Waar het vroeger minuten kon duren eer ik antwoord kreeg op de vraag “wat willen jullie eten”, weet ik het nu meestal al nog voor ik de vraag gesteld heb.
- Vroeger stonden wij op, aten we en dan deden ze pas hun kleren aan. Die volgorde bleek niet zo ideaal want mijn kinderen, zoals de meesten zeker (?), kunnen nogal treuzelen tijdens het eten. Ik kreeg er dus altijd super veel stress van omdat ik de minuten zag voorbij gaan terwijl zij zaten te eten (spelen/treuzelen, babbelen….) en er precies nog mega veel gedaan moest worden. Het resultaat was dat ik hun altijd maar zat op te jagen (“komaan, doe voort, eet nu toch’s verder, we moeten ons nog aankleden….) en dat is echt een gevoel dat ik helemaal niet tof vind. Dus besloot ik de volgorde te veranderen: opstaan, kleren aan en dan eten. Dan kunnen ze zoveel treuzelen als ze willen (nu ja…). Het enige wat nog moet gebeuren is tanden poetsen en jas aandoen. En dat is veel overzichtelijker en bezorgt mij dus een pak minder stress.
- Een tip die wat mij betreft ook goud waard is, is de volgende: zet ‘s avonds de deuren van de kinderkamers op een kier. Vroeger sliep Ellis altijd met haar deur gesloten. Bij het opstaan, moest ik haar altijd gaan wekken en vaak kwam ze dan uit een diepe slaap en, we moeten daar eerlijk in zijn, ze is dan niet de vrolijkste 4 jarige op de wereld. Tot ik op een dag ontdekte dat het dus een gigantisch verschil was als haar slaapkamerdeur open stond. Dan hoort ze wanneer wij wakker worden (ik denk dat ze dan mijn wekker ook hoort), wanneer ik opsta, mijn kleren pak en naar de badkamer ga. Daardoor heeft ze meer tijd om rustig wakker te worden met als resultaat dat ze meestal al vrolijk wakker is tegen dat ik aan haar kamer kom. Een voordeel waar we de rest van de ochtendspits vruchten van plukken.
- En eindigen doen we met een torenhoog cliché: wees zelf relaxt. De ochtenden die ik omschrijf als hels, zijn, als ik er achteraf op terugblik, bijna altijd mijn eigen schuld. Ik die te laat opstond, nog super moe en snel geïrriteerd was of vooral: mij liet meeslepen in de chaos. Daarom probeer ik ochtendlijke crisissen zo snel mogelijk in de kiem te smoren. Blijf kalm, roep niet, gedraag u zoals ge wilt dat zij zich gedragen. Dat brengt u meestal verder dan al de rest. Al kan eens goed terugroepen bij 6-jarig drama of 4-jarige onredelijkheid soms ook wel deugd doen. We’re all humans after all..
Ik schreef vroeger al’s iets gelijkaardigs. al waren het toen vooral tips bedoelt om te overleven als parttime single parent. Een aantal van de tips passen we nu nog altijd toe omdat ze ook in het gewone leven bijzonder handig bleken.
Benieuwd naar jullie TOP tips?