Een doodgewone, bijzondere dag

Sinds wij kinderen hebben, deden ook een aantal tradities hun intrede in ons huishouden.

Op de eerste schooldag een foto aan de voordeur, een kerstboom, op de schoot bij Sinterklaas, het vieren van de laatste schooldag met Maya, etc… Een minder spannende, maar toch jaarlijks terugkerende gewoonte is ook dat wij het eerste weekend van September (dus na de schoolstart) vrij houden van activiteiten. In dat weekend plannen we niets en blijven we zoveel mogelijk gewoon thuis.

Ik vind dat super belangrijk omdat ik uit ervaring weet dat die eerste week altijd vermoeiend en stressvol is. Die twee lange, lege dagen zijn dus altijd zeer welkom.

Zo ook dit weekend dus. We nestelden ons gisteren in de zetel en lazen alle boekjes die we woensdag in de bib hadden ontleent. We bakten gezonde cakejes van Rens Kroes (daarover later meer op de andere blog, want: man: lekker!) en tegen 18u kropen wij, de meisjes, in de douche.

Niets wees er op dat binnen het komende uur deze doodgewone dag plots een heel bijzondere zou worden. We stonden met z’n drieën ons af te drogen en maakten ons klaar om de haren te drogen en in bed te kruipen. Het lief kwam ter haardroog/tanden poetsen/pyjama assistentie en ik ging even boven een verse pyjama halen. Ik hoor gestoei en gespeel en plots -ik hoor meteen aan de toon van de stemmen dat er iets raars gebeurd is- veranderd de sfeer. “Maar! Wat heb jij nu gedaan??!!!!” Gevolgd door tranen. Ik loop meteen naar beneden en tref drie mensen in lichte paniek.

Jools staat met een mond vol bloed en een tand in haar hand.
ARGGHH?! Wat is dat nu? Is die tand afgebroken? Wat is er aan de hand? We wisten het alle vier even niet. Er was nog totaal geen sprake van een losse tand dus we waren totaal niet voorbereid.

Jools wou Ellis haar handdoek afpakken en stopte die stevig tussen haar tanden. Ellis laat zich niet doen, trekt aan de handdoek en ja…De rest is geschiedenis.

Jools in paniek want ze ziet bloed en ze heeft haar tand in haar hand.
Ellis in paniek want ze denkt dat ze iets héél ergs gedaan heeft en dat wij heel boos gaan zijn.
En het lief en ik in paniek want we weten niet of dit nu een ongeluk is of gewoon een eerste melktand die uitvalt. Want wat als die afgebroken is of als het nog totaal niet de bedoeling was en ze nu kei lang zonder tand moet rondlopen, etc…

Ik bestuur de tand en het wondje goed en zie dat de tand er gewoon letterlijk uitgevallen is. We concluderen dat het dus wel oké zal zijn. Ik stel Jools gerust (Je bent een groot meisje nu. Dit is normaal. Je wou dit eigenlijk toch al lang?). Ik stel Ellis gerust (het is niet erg, we zijn niet boos, dit moest gebeuren.) En dus besluiten we: dit is leuk, het is feest!

Ellis krijgt nog een huilbui (“ik voel mij niet lekker”) van de acute stress die ze had.
Jools gaat van angstig (wat nu?) naar euforisch (ik ben zo blij!).

Om Ellis gerust te stellen zeggen we dat ze Jools eigenlijk geholpen heeft en dat Jools super blij is. Om onze woorden kracht bij te zetten, zegt Jools zelfs: “als de tandenfee komt, mag jij het centje hebben Ellis”.

Jools kijkt minuten lang in de spiegel, skypte naar oma om het grote nieuws te vertellen en heeft 100 vragen (wat als ze dat op school niet mooi gaan vinden, gaat dat pijn doen om te eten, kan ik dan een rietje daartussen doen om te drinken, tot: hoe weet de tandenfee nu dat ze hier moet komen).

En ik? Ik kijk verwonderd toe. Wat ziet ze er plots anders uit en groot. Haar klanken en woorden komen er anders uit. Alweer een nieuwe stap. Alweer een beetje groter.

En zo werd onze doodgewone dag plots héél bijzonder.
Eentje om nooit te vergeten.
<3

P.S: dit is dus totaal nieuw voor ons. Hoe zit dat nu?  Binnenhoeveel tijd mogen wij nu een échte tand verwachten? En heeft die tand wel genoeg plaats (want dat lijkt zo weinig plaats)? En gaan er nu snel nog meer volgen? Gaat dat pijn doen, die grote tanden die er uit komen? Deel gerust uw ervaring en geruststellingen in de comments. De firma dankt u!