Still here, but the end is near…

Wow, da’s even geleden. We waren even in de onbereikbare wereld. Geen telefoonbereik, geen wifi, geen wasmachines, vaak zelfs geen aansluiting voor onze RV.

Wat er wel was? Véél wildlife. Man, we zijn hier verwend!! De berenteller staat op 7 (of was het nu 8?), zagen ongelooflijk prachtige elanden, vlak naast de weg, we zagen een super cool stekelvarken en meerdere “Elks” ofte: wapiti hert. Laat u niet vangen door de naam, dat is allesbehalve een klein, lief hertje (eerder het formaat van een sterk paard) en kan, zeker in dit seizoen, erg agressief zijn (ivm de jongen).

In één van de campings kwamen we aan op ons plekje toen Jools plots zei: “Kijk daar!! Daar beweegt iets”. In het bosje net tegenover onze plaats. Die iets bleek een Elk te zijn, met een baby. De baby liep bambigewijs erg stuntelig op z’n poten. Ik kreeg toen al een vermoeden. Op de camping werd gevraagd om elke vorm van wildlife in het kampeer gedeelte te melden, om zo gevaarlijke situaties te vermijden. Ik belde dus het nummer en kreeg de raad om NIET uit onze RV te komen. Daar zaten we dan. Gegijzeld door de natuur 😉 Gelukkig wel met een zalig uitzicht!! De parkwachters kwamen en zagen dat ze dus inderdaad NET voor onze neus bevallen was en dat ze nu bezig was met de nageboorte. Op 5 meter van onze bus dus. It doenst get any cooler than this, denk ik. Daarna zagen we hoe ze moeder en baby veilig en wel begleidden naar het bos. Een heus spektakel waarbij één parkwachter het jong oppakt zodat de moeder zou volgen. De andere lopen met stokken met slierten aan om het dier af te schrikken en onder controle te houden. Echt straf!

De dag erna, was het mijn verjaardag en werden we alweer getrakteerd! Jools was super vroeg wakker (7u) en eerst keken we vanuit mijn bed naar de eekhoorntjes in de boom naast ons raampje. Plots riep Jools: “een beer! een beer!” En ja hoor, op z’n dooie gemakje liep er een beer voorbij. Op 1 m van ons bed! Onbeschrijfelijk gewoon!

We zagen prachtige watervallen, blauwe meertjes (die deels nog bevroren waren), stonden op een gletsjer vol ijs en sneeuw.

Vandaag zijn we al aangekomen in Calgary. De koude (snachts) deed ons een dagje eerder vluchten uit Banff. We slapen niet zo goed in onze RV en in combinatie met koude nachten is dat niet zo’n fijne afsluiter. We staan nu nog een nachtje op een camping, net buiten de stad en morgen brengen we de RV een dagje vroeger terug. We hebben onszelf getrakeerd op een nachtje hotel met (hopelijk) zachte bedden, een bad én wifi. Ik kijk er nu al naar uit! Vrijdagavond vliegen we dan terug om zaterdag terug in België te zijn. Wat zal het pijn doen. We zullen serieus moeten afkicken van het trage leven, taking things slow, zien wat de dag brengt, samen zijn, de bossen, de natuur….

Het is echt zo’n geweldig avontuur geweest en ik ben zo blij dat we Canada kozen. We zijn ons hart hier echt wel verloren. Jools wilt zelfs helemaal niet terugkomen, die wil hier graag komen wonen. Can you blame her?