Het allerleukste hier in Canada zijn voor mij niet de parken, de bossen, de beren, de dieren, de uitzichten, het reizen.
Het allerleukste vind ik te zien hoe hard mijn kinderen buitenkinderen zijn. Hoe ze genieten van het ronddwalen in bossen, buiten spelen. Van niets iets maken. Met héél veel fantasie.
Een sjaal wordt een cape, een picknickdeken, een jurk. Een tak wordt een zwaard, een touw, een paard. Rollen worden verdeeld (jij bent de mama en ik ben de babybeer. Ik ben Elsa, jij bent Anna), verhalen worden gespeeld. Een plas water is de soep, stenen de balletjes. De opties en de inspiratie lijken eindeloos.
Ontbijten, snel kleren aan, deurtje open en hup: het bos in.
They can’t get enough. En ik geniet nog dubbel zo hard denk ik.
….Dat wordt afkicken eens we weer thuis zijn.
hoe mooi.
Of gewoon daar blijven? Hebben wij ook een plekske om op vakantie te komen :p
Ik begin het te overwegen Inge 🙂 Ik ga eens checken, maar volgens mij bestaat “Come Dine With Me” hier ook gewoon, dus dat moet lukken, toch? 🙂