Dag 1: Ergens onderweg + eerste kennismaking met Vancouver!

Hoera! We zijn er. En eerlijk? Ik kan niet geloven hoe vlot het verlopen is. Flinke kinders en tijd die nog redelijk vlot voorbij ging (in tegenstelling tot wat ik verwachtte) op het vliegtuig.

Wat ik zoal leerde op dag 1:

– dat mijn kinderen kei vroeg kunnen opstaan en toch vrij energiek kunnen zijn.

(gymclub-toestanden om 4u30, anyone?)

– dat uwen auto aan een wildvreemde toevertrouwen even raar voelt, maar vent, wat een gemak! Een echte aanrader. Geen gedoe met parking zoeken, ver stappen en veel stress. Gewoon voor de deur uitstappen en iemand anders doet de rest. Idem voor als we terug naar huis gaan.

– dat er op grote luchthavens wel degelijk “kids play area’s” zijn. Ge moet ze gewoon weten te vinden. Eens dat gelukt is, rest u alleen nog: sit back and relax en zien dat ge op tijd vertrekt om in te checken!

– dat dat dus mega hard te doen is, met Jools en Ellis 9u30 op één vliegtuig zitten.
9u30 lang moesten we ons zien te entertainen op een simpel rijtje stoelen. Ik zag er enorm tegen op, maar het ging super vlot. Ik kan eerlijk zeggen dat de kinderen geen enkele keer gezaagd hebben en dat had ik op voorhand nooit kunnen dromen. Lang leven individuele schermpjes met filmpjes (Frozen!! Twee keer na elkaar!), een kleurboek, een ipad en veel snacks.

– dat Air Canada er van houdt om hun klanten te verwennen. Of moet ik zeggen: vetmesten? Massa’s eten en snacks kregen wij, dat was bijna niet bij te houden. Wat een contrast met Ryan Air waar je bijna per vel wc papier moet bijbetalen?! We kregen een warme maaltijd (pasta met zalm: lekker!) met een koek, ne Kit Kat, een quinoa slaatje én een broodje, een ijsje met pretzels, een fajita (en de kinderen een doos vol fruit) en dan vergeet ik volgens mij nog wat dingen. Tussendoor kregen we ook constant drank aangeboden.

– dat met z’n vieren op één rij in het midden zitten als grote nadeel heeft dat ge niet kunt buiten kijken, maar er komt gelukkig ook een groot voordeel bij kijken. Omdat we een rijtje op ons eigen waren, konden beiden kinderen goed slapen. Kind 1 installeerden we op de grond. Met alle kussentjes, dekens en haar knuffel kon ze zo een lekker bedje maken. Eens ze sliep, klapten we dan nog de twee tafeltjes uit, zodat ze vrij afgeschermd én in het duister lag. Kind 2 lag op de twee stoelen erboven, met haar hoofd op mijn schoot en een dekentje er boven gespannen, zodat ook zij vrij afgeschermd lag. Aangezien we terug in de tijd reisden, duurde onze dag eindeloos lang. We vertrokken maandagochtend in Nederland, maar toen we toekwamen was het hier nog altijd maar net middag.

– 15 of meer onderweg zijn, is geen probleem voor mijn kinderen. Wat er dan weer wel te veel aan was, was de wachtrij van bijna een uur om op de luchthaven door de douane te geraken. Voor één keer leverde Ellis haar gebrul wel iets op. We kregen Frozen snoepjes toegestopt van een bezorgde Canadees én we mochten via een achterpoortje naar een snellere rij (die normaal voor mensen met baby’s bedoelt was). Maar komaan. Het kind is er vier en was al een godganse dag doodbraaf geweest. Cant blame haar dus!

Om de jetlag tegen te gaan, bijten we dus even door en proberen we nog even wakker te blijven. Het is hier nu 17u savonds, maar in Belgie is het al midden in de nacht. De key is dus om bezig te blijven.We checkten ons appartementje uit en verkenden de buurt. Over Vancouver leerden we al: dat de mensen super vriendelijk zijn, dat we in een toffe buurt zitten en dat de uitzichten en die bergen overal de max zijn! Het voelt nog super surreeel dat we hier nu écht écht zijn en het voelt heel bijzonder om zo’n maand vol spannende avonturen in het vooruitzicht te hebben.

Benieuwd wat de komende dagen gaat brengen en vooral ook wreed benieuwd om hoe laat den eerste hier morgen wakker gaat zijn.

   

To be continued….