Change of plans…

Nog een laatste weekje en dan is het eindelijk zo ver.

Maanden kijken we er al naar uit. In mijn hoofd (in in mijn Wunderlist-app) een hoop lijstjes, to do dingen en planningen. 100 scenario’s had ik voor hoe deze laatste weken zouden verlopen en hoe we zonder stress (yeah right) aan de incheckbalie zouden staan.

Net zoals op het werk bleek alweer dat de realiteit altijd straffer is dan wat je zelf kan bedenken.

En dus was mijn afgelopen week niet gevuld met taken afvinken, rustig organiseren, inpakken en aftellen naar…Eén klein dingetje, twee zondagen geleden veranderde de zaak. Ik merkte iets verdachts aan mijn borst. Hmz. Raar. Een normale borst hoort zoiets niet te doen, dacht ik nog. Ik google-de wat en las verschillende dingen. Ik ging maandag werken maar tegen de avond steeg de onrust. Als ik met een gerust hoofd en hart wou vertrekken, moest ik dit toch even laten nakijken. Ik nam plaats in de wachtzaal voor de vrije consultatie. Gelukkig wat het net die avond mijn favoriete dokter. That helps, zeker voor genante onderzoeken ;-). Drie uur later was het aan mij. Hij probeerde me gerust te stellen, meestal is er niets erg aan de hand. Maar hij moest toch ook een paar andere opties uitsluiten. “Beloof me dat je niet gaat googlen vanavond”, zei ie nog…Ik knikte en eenmaal thuis hield ik vol….tot 5 minuten voor bedtijd. Typ, klik, open, lees. En dan: slik. Eén optie, de ergste, was een soort van tumor die op de hypofyse zou duwen. De kans was klein, maar door de gebeurtenissen van vorig jaar, weet ik helaas maar al te goed dat ook kleine kansen waar kunnen worden.

Een stressvolle dag later kwam gelukkig al snel het verdict dat het ergste scenario geschrapt kon worden. OEF! Twee dagen later stond ik op met een dichtgesnoerde keel en koorts. Terug naar de dokter dus en thuis meteen de zetel in met een ferme keelontsteking. Twee dagen sliep ik bijna non-stop. Tussendoor nog een afspraak in het ziekenhuis van Tienen voor een echo en een manueel onderzoek. De radioloog vond het aangewezen ook een mamo te doen, want de klachten konden ook veroorzaakt worden door een goedaardig gezwel. Toen ik dit hoorde, vertelde ik dat ik eigenlijk opgevolgd wordt in het Gasthuisberg van Leuven ivm wat ze daar noemen “een familiale belasting”: Een iets hoger risico gezien de familiale (kanker) geschiedenis. De radioloog besloot daarop even met de prof van Leuven te bellen, aangezien dit toch haar vakgebied is. In Leuven lieten ze meteen weten de zaak op zich te willen nemen en dus mocht ik mij vandaag aanmelden in Leuven. Alweer een onderzoek én een agenda voor de rest van de week. Morgen nog een soort van punctie en dan donderdag samenzitten om alle resultaten te bespreken. In het beste geval is er niet echt iets (ergs) aan de hand en gebeurd er niets. In het slechtste geval is het dus toch dat goedaardig gezwel en dan moet er een operatie gebeuren. Helaas zal dat niet meer kunnen voor Canada, maar gelukkig zou het dan ook weer niet zo dringend zijn dat het niet kan wachten. Al bij al nog goed nieuws dus. 

Zucht. Veel gedoe dus en toch ook wel wat zorgen. Uren zitten in wachtkamers. Heel de planning in de war, maar ik heb besloten er mij niet druk over te maken. We zullen er wel geraken. Alleen zal ik nu echt wel blij zijn als de week voorbij is en we hopelijk zorgeloos het vliegtuig op kunnen stappen. Zo’n dingen komen natuurlijk nooit goed gelegen, maar dit slaat toch wel alles denk ik kwa slechte timing. (but then again: liever hier en nu dan ginder zoiets ontdekken zeker).

En gelukkig waren er wel zij. They are my wild. Mijn kracht en troost. Mijn lieve lieverds. Count your blessings y’all! Dat is alweer erg duidelijk…