Eén jaar…

Een jaar geleden was het vandaag een doodgewone donderdag. Dachten we….

We zaten op kantoor, we lachen, werkten, praten, gingen middageten.
We belden rond, vergaderden en begonnen stilletjes af te tellen naar het einde van de dag.

In de late namiddag ging de GSM van mijn lieve collega. Ze zat net even niet aan haar bureau. Omdat ze helemaal geen GSM-verslaafde persoon is, zei ik haar dat ze een gemiste oproep had. Anders zou ze het niet meteen merken dacht ik. Terwijl ze in haar handtas graait om hem te pakken, gaat hij alweer over. Haar moeder, om te zeggen dat de school gebeld had. Haar zoontje was aan het overgeven, zij zou hem wel halen.  Ocharme, een virusje ofzo. Dachten we….

Tien minuten later weer telefoon. Dat ze toch best zelf kwam. Hij was bewusteloos en de ziekenwagen was onderweg.
We schrokken en zwaaiden haar uit. Alles zou wel goed komen. Dachten we….

Wat volgde waren verwarrende, rare tijden.
Dit kon toch écht niet. Zo’n dingen gebeuren toch niet. Toch zeker niet bij zo’n goede, lieve mensen.
Dachten we….

Een jaar geleden begon als een gewone dag. Maar eindigde totaal anders.
Wat een nachtmerrie….
Niets zou ooit nog hetzelfde zijn. Elke dag denk ik aan hen. En aan hem.

Dit had niet mogen zijn.
Niet te geloven dat er al een jaar voorbij is nu, sinds het begin van hun nachtmerrie.

Lieve Lucas, de komende maanden zullen we nog meer aan je denken. Het zullen zware weken zijn voor je familie. Weken van terugdenken aan die intense maanden, vorig jaar. Maanden waarin er eerst nog zoveel hoop was. En vechtlust. Maar toen bleek dat geen kracht sterk genoeg kon zijn,… ongeloof, zoveel ongeloof…. Lieve Lucas, we gaan er zijn voor je mama, haar steunen waar we kunnen.

Weet dat je gemist wordt. En dat we je nooit vergeten. Hoe ik elke keer aan jou denk als ik knuffel met mijn lieve meisjes. Hoe ik hoop dat je voelt dat ook jij zo graag gezien wordt, ook al ben je niet meer hier, bij hen. En hoe dankbaar ik ben dat je ons voor altijd veranderd hebt. We nemen niets meer for granted, zijn dankbaar voor alle kleine geluksmomentjes, we zeggen luidop dat we elkaar graag zien, we klagen niet meer voor het minste. We zien elkaar graag. En dat is van onschatbare waarde. We zullen je nooit vergeten.