Woensdag….

Als ik zie hoe blij ze zijn dat ik ze meteen na school kan oppikken.
Hoe ze vol enthousiasme vertellen over hun dag,
terwijl we samen naar huis wandelen.
En Ellis hoopvol zucht dat ik haar elke dag meteen na school moet oppikken.

Als ze lekker in mijn armen ligt, gewoon wat te chillen.
En ik plots merk dat haar ademhaling veranderd. En haar ogen wat wazig gaan staan,
tot ze plots dichtvallen. En haar handje ontspannen op mijn borstkast ligt.
Hoe ze vredig ligt te ronken, vol vertrouwen in mijn armen.
Hoe de rest van de wereld gewoon lijkt te verdwijnen,
en ik alleen nog haar ademhaling hoor.

Hoe ik geniet van ons samenzijn. Van tijd voor doodgewone dingen.
Van rustig bij elkaar zijn en taking things slow.

Als ik zie hoe die woensdag een echt rustpuntje is in het midden van zo’n drukke week.
Dan weet ik dat het goud waard is.

De ene vrije dag.
De beste dag van de week.

Ons momentje.
Ons goud.

…Ik zou het voor geen geld willen missen…