Mijn woorden van gisteren waren nog niet koud of ik stond al voor een uitdaging.
We hadden een hele slechte nacht gehad omdat Jools vaak last heeft van nachtelijke angsten (“mijn gordijn beweegt”, “ik hoor iets”,….). Altijd iets en iedereen veel wakker. Twee moeë, lastige kinderen waar niets mee aan te vangen viel dus. En ik maar schrijven over “genieten van uw verlof, ook al zijn er slechte momenten”.
De uitdaging zat hem dus in het feit dat:
…we compleet zonder brood (of vervangers daarvoor) zaten
… ze alle twee een lange middagdut deden (door die slechte nacht dus)
en door het verschrikkelijke weer…
Toen ik ze eindelijk wakker kreeg was het al 16u gepasseerd en de lucht trok zwart weg.
Twee opties dus: thuis binnen blijven, maar dan hadden we geen avondeten.
Of: Pinterest all the way gaan en scanderen van “life is not about waiting for the storm to pass, it’s about learning to dance in the rain”. Oké, dacht ik: bring it on! Gewapend met onze allerbeste herfstuitrusting gingen we er voor.
De kinderen liepen in de plassen, sprongen in de regendruppels en hadden eigenlijk veel plezier. “Dat is hier precies een riviertochtje”, zei Jools. “En wij zijn de boten”.
Gedanst hebben we dus. Onze kousen die wrongen we thuis wel uit. Zorgen voor later. We maakten er het beste van.
In mijn hoofd zagen deze vijf weken thuis er veel zonniger uit, maar eerlijk gezegd, dit had ook wel iets…Al mag de zon nu echt wel nog een laatste eforke doen, komaan, toe?? Dan scanderen wij gaarne van: “Yes you can”!
Heerlijk relativerend stukje…