Freeze

Soms wou ik dat de tijd gewoon stil kon staan.

Voor altijd, gewoon nu.
Met tijd voor elkaar en vooral: tijd om gewoon te zijn.
Zijn en genieten van het allerkleinste geluk.
Thuis zijn, zonder gestress en gehaast.
Een huis dat ruikt naar gebak.
Om 16u beseffen dat we nog in pijama rondlopen.
Doen wat anders nooit lukt.
Eindelijk die ene kast opgeruimd.
En kind 2 haar kamer wat ingericht.
Verbaasd zijn over doodgewone dingen (kijk, kijk!! De vuilniswagen!!)
Knuffelen en kusjes.
Samen een dutje doen.
Lopen met windmolentjes in de tuin.
Playdates met leuke meisjes.
Kind 1 bijna elke avond horen zuchten dat “dit de leukste dag was die ze nog nooit gehad had”. Net voor ze in een diepe slaap valt.

Wat een heerlijke tijd, wat een zalige kinderen. 

Waar er voor jaar soms nog’s paniek was, over zoveel tijd alleen thuis met twee kleine kinderen, verloopt alles nu super relaxt.
Kinderen van 3,5 en 5, daar kunde al is mee buiten komen. Die doen al’s een middagdutje of gaan een hele dag mee op stap, afhankelijk van hoe het het beste uitkomt…Die ruimen zelf hun tafel af en maken zelden ruzie. Die hebben massa’s fantasie en spelen uren met elkaar.

Vrolijke stemmetjes ergens in huis.
De perfecte balans tussen tijd met hen en tijd met de vriendinnen en tijd voor concertjes.
Ook al suckt het weer big time, wij laten het niet aan ons hart komen.

Was het maar eeuwig de regenachtige zomer van 2014.
…Ik mis hem nu al….