Then:
Vroeger was naar Pukkelpop gaan nogal hardcore businuess. Van ‘s morgens vroeg de eerste act tot ‘s avonds de laatste stond ik klaar voor de strijd. Weken op voorhand werd het programma bekeken, onbekende groepen werden besluisterd en gecheckt, een schema werd opgemaakt. Een druk en vol schema, met, als ik geluk had, smiddags ergens een snelle plaspauze. Verder kampeerde ik ergens op een eerste rij. Van het ene optreden naar het andere. En anders gewoon blijven staan en wachten op het volgende, zodat ik toch zeker op de eerste rij zou staan bij mijn topgroepen. Eén keer viel ik flauw. Ergens midden jaren 90, toen zowel Hole als The Prodigy redelijk snel na elkaar optraden en ik er bijna niet meer bij kon, in de tent. Ik had al een hele dag amper gegeten en gedronken en de optredens waren redelijk heavy. In 2003 werd ik zelfs een keertje afgevoerd met den ambulance. Gebarsten borstbeen. Wrong place, wrong time, zoiets. Ik wil maar zeggen: vroeger was Pukkelpoppen hard labeur. We sliepen in tenten, of in betere jaren in onze zalige super van. We stonken uren in de wind, hadden amper nog een stem, aten drie dagen de grootste rommel en armen en benen zagen bont en blauw. Er werd een jaar naar uitgekeken om vervolgens weer een jaar te teren op de fijne herinneringen. Pukkelpop, dat was mijn festival. My time of the year. Golden days!
Now:
Ik schreef het hier eerder al: tegenwoordig is Pukkelpop zoveel meer dan gewoon Pukkelpop. De meeste bands ken ik niet bij naam en ik ben al blij als ik op voorhand weet dat band X die groep is van dat één liedje, weetwel, dat iedereen kan meezingen. Ah, juist ja, oké. Die wil ik misschien wel’s checken. Als het uitkomt ofzo.
Ik koop nog altijd een combiticket, maar verder is het codewoord: chill. Wij komen daar veel te laat aan, lopen wat rond, kiezen een plekje, liggen wat in de zon (of wenen een beetje als het weer te slecht is daarvoor), Ik check wat groepjes uit hier of daar. Dat ik door groep A te kiezen, groep B,C én D mis, daar probeer ik niet over te stressen, “het is wat het is” is mijn grootste motto. Met een beetje geluk staat er elke dag één groep op het programma die ik écht wel wil zien en dan geniet ik dubbel zo hard. Slapen doen we thuis, lekker in ons eigen bed. We slapen tot na de middag en proppen ons eerst vol met powerfood, zodat we de rest van de dag weer aankunnen.
Daarnaast staat Pukkelpop gelijk aan: alleen-tijd in ons huis. Een unicum bijna, voorbehouden aan de Pukkelpop dagen. Super zalig, iedereen aan te raden eigenlijk. Hoeveel mensen besteden hun kinderen alleen maar uit als ze écht iets op het programma staan hebben? Terwijl het eigenlijk toch écht ook’s leuk is om gewoon rustig thuis te zijn met z’n tweeën. Just like the old days.
Er is veel veranderd op al die jaren. Ik denk dat we echt oud aan t worden zijn. Maar toch ben ik blij dat ik nog altijd ga. Dat we elk jaar de oude rock ‘n roll even herbeleven, alleen zonder de gekneusde ribben én met stem op het einde….Elk nadeel heeft z’n voordeel zeker? En zoals gezegd: the best part is altijd het weerzien met Jools en Ellis. Zij zorgen uiteindelijk elke dag voor een vleugje rock’n roll in ons leven….en nothing beats that for sure. <3
En Jools & Ellis waren niet de enige die blij waren….:
