…Oh wat was dat zalig zeg: 4,5 heerlijke dagen onder de zon met goeie vriendinnen. Eigenlijk zou iedereen zichzelf af en toe zo’n mini get away gunnen. Dit was zo hard wat ik nodig had en ik voelde letterlijk mijn batterijen opladen.
Maar hoe kwam dat nu zo plots? Zoals elk jaar hadden we het er in de winter en lente dagen over: Zouden we samen weer een tripje maken en zo ja: naar waar. Vorig jaar gingen we naar Avignon, wat zouden we nu doen? Er werden wat ideeën over en weer gemaild (te duur, te ver, te lang, te kort)…alles kwam aan bod. Van een paar dagen Ardennen, tot Barcelona. Tot er plots een berichtje was van E, onze ex-collega die een paar jaar geleden naar Frankrijk verhuisde. Ze kocht er een gigantisch domein en kreeg er een paar kinderen. We zagen en hoorden elkaar nog af en toe en élk jaar werden er vage plannen gesmeed om haar daar eens te bezoeken. Plannen die steevast bleven hangen in de “droom” fase. Tot nu dus: een van haar vriendinnen zocht een huisoppas die drie weken op haar huis, katten, hond en groententuin kon babysitten. Zalig klonk het, alleen jammer dat onze vakantie er al op zat. Tot M besloot er op in te gaan. En, het werd nog beter: ze nodigde ons allemaal uit om haar te vergezellen, want haar vriend kon zelf ook maar één week meegaan. We bekeken de agenda’s en met veel pijn in het hart zag ik in dat ik deze trip zou moeten missen. De periode viel net voor mijn ouderschapsverlof en om nu nog extra vakantie aan te vragen, zo vlak voor ge al vijf weken thuis moogt blijven, dat leek mij erover.
Fast forward naar vorige week: In het begin van de week zie ik zalige, zomerse foto’s verschijnen van M in Frankijk. Super gezellige boel, leuke marktjes, fijne avonden met E. “Wish i was there” schreef ik op Facebook. Ik begon te denken en dromen, maar dacht dat er toch niets van kon komen. Tot vrijdag. Ik klik s morgens mijn vakantieteller open en bekijk de stand. Hmz, die valt beter mee dan verwacht eigenlijk. Ik reken en tel en het begint te kriebelen. Op zich nog genoeg dagen over om én dit tripje te doen én toch nog een kerstvakantie te kunnen houden. Ik bespreek met het lief en mijn ouders en natuurlijk ook met de andere vriendinnen. Er blijkt zelfs nog plaat op het vliegtuig. Toch blijft het knagen. Extra congé vragen voelt zo fout. Aan de andere kant: mijn dagen moeten toch op en tis super kalm op t werk. Rust die vanaf eind augustus ergens zeker weer voorbij zal zijn….Ik twijfel en stel uit. Tot het plots bijna 16u…Ik besluit gewoon mijn kans te wagen, onder het motto “ik ben zot als ik het niet tenminste even vraag”. Ik stuur een mailtje en krijg bijna meteen antwoord: “Gaan! En geniet”…Wow! Stress, snel zijn. Boeken maar! Rond 16u15 zijn mijn tickets geboekt en plots besef ik het: dit zijn mijn laatste uurtjes voor een hele lange tijd op het werk. Ik werk snel nog wat dingen af, zet dingen op mail en brief mijn invaller over wat nog moet gebeuren. Om 17u45 stel ik mijn out of office in: “Ik ben er even tussenuit. Terug op 8 September”. Yeah baby!!!!
En deugd dat dat deed. We deden zo goed als niets. Gewoon chillen in ons huis, aan ons zwembad. Aperitieven bij E, bij de mama van E en in een caféétje. We vierden de eerste verjaardag van de uberschattige Elise, die ook van de partij was. En verder genoot ik enorm van de me-time. Als de andere de boodschappen deden, bleef ik lekker thuis met een slapende Elise. Zo kon ik wat relaxen, lezen en zelf old school bloggen aka: “Dear Diary”:
Ik vond het écht geweldig. Opstaan wanneer ik wakker werd. Doen wat ik wou doen, wanneer ik het wou. Bijna niets wat “moest”. Geen gedoe, gewoon rustig ontbijten, douchen…. Ook de aanwezigheid van een hond werkte bijzonder rustgevend. Een wandelingetje in de velden (tussen die prachtige zonnebloemen!!), apporteren….
Alle faciliteiten van het huis werden ten volle benut. We zwommen en deden zelfs een pool birthdayparty voor Elise. Ik sprong elke dag een kwartiertje op de trampoline en we aten heerlijke scampi’s van la plancha.
En het leuke is: thuiskomen en nog een zee van vrij tijd in het vooruitzicht…hoe zalig is dat? Ouderschapsverlof: bring it on. Ik ben er helemaal klaar en opgeladen voor! En bij deze dus mijn gouden tip van de dag: Me-time en vooral: vriendinnentijd: maak er tijd voor, écht! Het kan zo’n deugd doen en niets laat de batterijen beter op dan dit. Doen dus! Dromen, plannen, doen! En laat ons vooral meegenieten van wat jullie dan juist gedaan hebben…Wie weet kunnen we nog inspiratie op doen!
En ten slotte: op de laatste ochtend sprong de hond plots op mijn schoot en installeerde zich echt helemaal. “Wat doet ze nu” dacht ik, maar al gauw werd het duidelijk: hij voelde gewoon aan dat wij weggingen en kwam mij dus echt knuffelen. #sosweet. Kijk nu toch:
En ja, ik wil ook een hond nu, dat spreekt voor zich…