Buiten is het (meestal) zomer. Doorgaans mijn favoriete seizoen. Waar het leven licht is en the going is easy. Helaas loopt het deze zomer iets anders. Ik ben bezorgd en onzeker. Ik twijfel aan alles. Ik heb steeds meer het gevoel dat ik probeer te puzzelen met een puzzel die kapot is.
Hij lag er nochtans, helemaal gemaakt, mooi op tafel, niets aan de hand. Tot er plots een windje kwam waardoor alles door elkaar geblazen werd. Alle stukjes door elkaar, maar met wat moeite viel er wel iets van te maken.
De wind bleef maar komen. Werd soms zelfs een storm. Op en af. Elke dag afwachten wat de dag zou brengen, (het gevoel van) weinig zekerheden, van niet meer passen. Elke dag het gevoel van zoeken. Naar stukjes die zouden moeten passen, maar om één of andere vreemde reden lukt het maar niet. Ik word er zo moedeloos van. En droevig. Ik hou niet van de persoon die ik er door word.
Wanneer werd het leven zo ingewikkeld?
Ik tel af naar vakantie. Naar even geen stress en onzekerheid. Geen knoop in mijn maag. Gewoon een paar puzzelstukjes die wél nog werken. Stukjes die simpel zijn en moeiteloos in elkaar passen…. En verder even niets.
En omdat je nooit weet wie mee leest, wil ik nog even benadrukken dat dit gewoon mijn persoonlijk blogje is. Geen feitelijk verslag, maar mijn kijk en gevoel op de dingen. Een momentopname, geen officiële mening. Mijn verzuchtingen, mijn gedachten, gewoon even van me afschrijven. Niets meer, niets minder. En dat mag, want het is gewoon mijn eigen plekje hier. Mijn kwintessens, remember? En daar wil ik niet enkel een goed-nieuws show schrijven, maar gewoon alles wat me bezighoudt en daar horen dingen als dit ook soms bij.
Binnen 7 werkdagen kan ik er even tussenuit en dat zal zeker deugd doen. Net als sommige in de lastige babyfase, verschuil ik me achter de mantra: “het is maar een fase”, “this too shall pass”. En tot dan proberen we zo veel mogelijk te genieten van de zomer. En in weekends als deze lukt dat zelfs bijzonder goed. Kijk maar:
*hartje* Zomerse dagen in onze tuin:
*hartje*: Een hele dag knuffelen met pasgeboren Lizzie’tjes:
en zeker ook *hartje* voor Eels op één van Vlaanderens mooiste concertplaatsjes, inclusief een knuffel van de man himself Mister E:
Ik denk dat je wel een digitale knuffel kan gebruiken! Bij deze …
Sterkte. Ik denk aan jou!
Bijna augustus en hopelijk blijft dat knagend gevoel dan ver weg!
I know the feeling. Vooral sinds ik mama ben geworden is dat zorgeloze gvoel volledig weg! Ik noem het mijn thirty-something-dipjes als ik weer in zo een bui ben. Het schijnt dat je op je 40ste eindelijk zult weten hoe het leven in mekaar zit. We shall see…