Is het raar dat ik soms jaloers ben op mijn kinderen? Op ongestoord vrij zijn en blij zijn? Op lange zomerdagen die bestaan uit spelen, spelen en nog wat spelen? Uit vriendjes en snoepjes. Regenbogen tekenen en knuffelen. Bedtime stories en sprookjes. Prinsessen en verkleden.
De wonderyears, maar dan in het echt.
Een greep uit de laatste dagen:
Vandaag kwamen we op weg naar huis BFF Shiloh en haar mama tegen. Plots vroeg de mama of Shiloh niet nog even bij ons kon blijven. Ze is namelijk aan het studeren voor haar rijbewijs en ze zou nog wat moeten oefenen. Als alleenstaande mama zonder familie in de buurt is zoiets niet evident in te plannen en voor ons was het toch maar een kleine moeite eigenlijk. Dus liepen wij vandaag met drie kindjes naar huis. Zomaar op den bots, a l’improviste. Zalig vind ik dat eigenlijk. Dankzij het zalige weer konden ze nog super fijn buitenspelen ook. Ik zei het al…soms ben ik echt jaloers op mijn kinderen. Ik wil ook nog’s a l’improviste met mijn vrienden afspreken 😉
dat hebben we vorige week maandag toch nog gedaan? zomaar opt onverwacht afgesproken? ziet ge , ge hebt ook een goed leven 😛
Juist met het nog’s te doen, merk ik dat ik dat soms toch wel mis Eefje 😉 En wacht maar: binnen een jaartje zult ge er goed over kunnen meepraten. Het gebrek aan spontaniteit-mogelijkheden is coming!!!! 🙂
Helemaal niet raar! Zeer herkenbaar! Als ik ‘s avonds na het werk thuiskom en ik zie mijn twee mannen samen een uiltje knappen in de zetel (Louis gaat sinds kort ook volle dagen naar school) dan ben ik ook heeeel jaloers!