Dat naaien dat is het nog altijd niet echt geworden. Ik geraak niet gemotiveerd genoeg om er tijd voor vrij te maken, dus zo is het weer stilletjes naar de achtergrond verdwenen. For now…want ooit, ooit ga ik het écht wel’s doen!
Het volgende projectje dat ik dan maar ging uitproberen was samen te vatten onder het motto: Just do it!
Dingen aanpakken in plaats van uitstellen en er gewoon meer voor gaan.
Ik moet eerlijk zeggen: dat is mij al geweldig goed bevallen. Het begon op een zaterdag een paar weken geleden. Met die tegels die nu al sinds de aankoop van ons huis (ondertussen al vijf jaar geleden, kunt ge dat nu geloven zeg?) op ons terras lagen. Ik heb géén idee waarom, maar die lagen daar en die bleven daar maar liggen. Het kwam er niet van, op den duur ziet ge dat zo niet meer en ja…dagen worden weken, weken worden maanden. Ge kent dat wel zeker? (Of ligt dat écht aan ons??)
Tot die ene zaterdag dus. Ik kwam thuis van de circusles en het lief zorgde voor eten. Ik besloot er voor te gaan. Ik sleurde de tegels allemaal naar boven (tuin en terras liggen op kelderniveau hier, dus dat is al een redelijk teringwerkje!) en in mijn auto. Na het eten legde het lief de kinderen in bed en ruimde hij de keuken op. Ik deed het zware werk. Een mega aanrader is dat trouwens. Die typische rolpatronen eens kei hard doorbreken. Ge voelt er u direct een kei stoer wijf door jong.
Ik reed naar het containerpark en tussen alle mannen werkte ik mij verder in het zweet. Fuck veel te duur fitnessabonnement! Ik doe vanaf nu dit: ge werkt u in het zweet, kweekt spieren én uw huis is nog opgeruimd ook. Total win-win jong! 
En ik weet niet wat dat is met naar het containerpark gaan, maar dat geeft mij dus zoveel voldoening hé. Dat vuil en die rommel die weg is, het feit dat er vooruitgang is, dat er een start gemaakt wordt voor nieuwe projecten….dat is een super zalig gevoel. Zéker als de zon schijnt en ge met de ramen open en een auto vol rommel naar daar rijdt…#iloveit!
Twee weekends later deed ik de rest van de tegels, een paar betonblokken die hier al lang rondslingerden werden in draagbare stukken gekapt en kapotte dingen werden verzameld en mee in de auto geduwd: daar ging ik alweer. En alweer dat zalige gevoel. Ik denk dat het een verslaving kan worden….
En het fijne is dat het lief door deze acties ook gemotiveerd en geïnspireerd werd, want eindelijk zijn wij nu begonnen aan het pimpen van ons overdekt terras. De muren hadden daar lelijke kleuren, zaten vol kappen en waren gewoon niet mooi. Nu zijn we er volop aan aan’t werken en ziet het er al honderd keer beter uit dan een paar weken geleden…
Ik denk dat ik mijn bron van voldoening en geluk (of toch al één) gevonden heb! Ik ben nu al bang voor de dag dat alle rommel opgekuist zal blijken….Gelukkig is de lijst met klusjes in huis nog redelijk lang. Ik heb dus nog wel even 🙂
Leve vooruitgang! Binnenkort een heuse voor en na!