Voor Lucas….

Vandaag namen we afscheid van Lucas. De dienst was héél persoonlijk en echt héél héél mooi opgevat. Chapeau voor de mensen van Pues,  professioneel én toch persoonlijk. Het was echt een mooie dienst, echt afgestemd op kindermaat….(helaas)

4 maand zat er tussen het eerste symptoom en het finale afscheid. Niet te geloven gewoon hoe hard en oneerlijk het leven kan zijn. Hoe je denkt dat je alles op een rijtje hebt en één vingerknip alles ondersteboven kan schudden. Er wachten zijn ouders nog harde tijden denk ik. Maar ik weet wél dat we er voor hen zullen zijn. Net zoals we dat tijdens de afgelopen maanden hebben geprobeerd. We deden veel kleine dingen, maar net die dingen maakten voor hen een wereld van verschil, zo leerde ik. We zorgden voor kleine verrassingen en kadootjes, we lieten een Smartmat pakket leveren zodat ze zich geen zorgen hoefden maken over eten en boodschappen, we lieten een ontbijtje leveren, speciaal ook voor de kinderen. En we zorgden voor een fotoshoot aan huis, net voor Lucas zijn haar verloor. Maar wat vooral belangrijk was, was dat we er durfden zijn. Gewoon berichtjes sturen, bezoekjes tussendoor…. laten weten dat we er zijn en dat we hen steunen.

De laatste weken hebben mij ook veel geleerd. Lucas heeft mij veel geleerd. Want tot het laatste moment bleef hij zijn vrolijke, optimistische zelve. Iets waar wij allemaal nog veel van kunnen leren.

…Leef vandaag. Doe vandaag. Stel niet uit wat je vandaag al kan doen of vooral zeggen.

Wees lief voor elkaar. Heb soms wat meer geduld. Zeg wat je te zeggen hebt en zorg voor elkaar. Je weet nooit welke zorgen een ander met zich meedraagt.

Zeg je kinderen dat je hen graag ziet. Dat je trots op hen bent. Elke dag opnieuw. Ook al zijn ze soms lastig en halen ze het bloed vanonder je nagels of ben je zelf moe.

Ken je iemand in een moeilijke situatie, wees er dan voor hen. Denk niet dat een ander het wel zal doen. Doe het gewoon even zelf. Wees niet bang om iets verkeerd te zeggen of doen. Durf er te zijn. Je kan meer mis doen door niets te doen of zeggen dan door er wel te proberen zijn.  Ze zullen het appreciëren, echt waar.

Ik kreeg vaak de vraag of een bepaalde kadootje of gebaar niet ongepast was in deze moeilijke situatie. En ik was bijna altijd van mening: just do it. Als je er teveel over nadacht was bijna alles ongepast. Terwijl net die kleine, grappige dingen toch even voor verstrooiing konden zorgen. Voor een oh zo’n welkome afleiding. Ze brachten het gewone leven, wat plots zo veraf leek voor hen, even weer dichterbij. En ik kan natuurlijk niet uit hun naam spreken, maar ik zag toch dat het deugd deed. Ik dacht vooral: als we hen even kunnen laten lachen, hun zorgen vergeten, dan is onze missie toch een beetje geslaagd….Soms laat je beter gewoon even weten dat je niet weet wat zeggen, maar dat je wel aan hen denkt dan gewoon niets doen uit angst om iets verkeerd te doen.

Geniet van de kleine dingen. Sta stil bij het kleine, maar stiekeme o-zo-grote geluk. Morgen kan het allemaal voorbij zijn.

Leef zonder spijt en doe je best, dan kan je jezelf nooit iets verwijten.

Dus lieve, lieve Lucas. Ik hoop dat je weet: je werd zo graag gezien door zo veel mensen. En ik wil dat je weet: we zullen voor ze zorgen. Voor jouw lieve, zorgzame mama en papa én voor jouw lieve grote zus. Ze moeten dit niet alleen dragen. We zijn er voor hen, in deze zware dagen en nog lang erna. We doen alles wat we kunnen om het een klein beetje dragelijker te maken.

Het ga je goed. Kleine, ondeugende grappenmaker.
Kleine pits in je poep.

Ik ga nu zitten, kei hard op je protkussentje.
Ik doe alsof ik schrik.
Voor jou.