Leven met Ellis….

…dat is veel geduld moeten hebben, omdat ze alles op haar eigen tempo wil doen. Omdat ze altijd net nog “even, snel een beetje moet spelen”. Dan wil je net vertrekken, maar zit ze nog volop in haar eigen wereld. Met iets te prutsen of te spelen. Dan lijkt het alsof ze je niet eens gehoord heeft toen je al voor de vijfde keer zei dat we bijna moesten vertrekken.

…dat is stalen zenuwen nodig hebben, omdat ze voor de veertigste keer die dag het op een brullen zet. Omdat ze zelf iets moet oprapen wat ze heeft laten vallen, omdat je haar verbiedt haar hand in de hete oven te steken of omdat iets niet precies gaat zoals zij het in haar hoofd had.

…dat is mega vertederd zijn door haar koddigheid, haar grappigheid en haar ontwapende manier van doen en zijn.

…dat is een hele nacht ongerust zijn omdat ze kei hard uit de zetel is gevallen, recht op haar hoofd en de babysit “een krakje” gehoord had. En nadat ze dan een hele nacht naast je in bed lag, om haar in t oog te houden en af en toe wakker te maken, horen dat haar eerste zin als ze haar ogen opent de volgende is: “mama, volgens mij zijn mandarijnen eigenlijk gewoon te zuur voor mij”. Hashtag shewasfine!

…dat is constant zoeken naar manieren die wél effect hebben  op haar. Om haar dingen te laten doen die soms gewoon moeten. Die anderen als normaal beschouwen, maar die voor haar niet altijd evident lijken.

…dat is een stevige les in “pick your battles”.

…dat is regelmatig stomverbaasd zijn over haar kunnen en kennen. Over haar geheugen en haar zin voor detail. Hoe ze zelf verbanden kan leggen waarbij wij elkaar met de mond open aanstaren. Did she really just say that? Hoe wist ze dat nu nog?

…dat is een beetje anders dan anders, een echte uitdaging soms, maar gelukkig ook wel héél fijn…. laat daar geen twijfel over bestaan. I mean, look at her. Die Ellis die is bovenal gewoon mega de max!