Over woensdag, en hoe ik die dag terugwon.

Vandaag is het de tweede keer dat Ellis ook op woensdag naar school gaat.

Een kort dagje erbij voor haar. Een wereld van verschil voor mij.
Ongelooflijk wat dat met een mens doet, zo’n beetje tijd helemaal voor u alleen.
Raar ook dat je pas merkt wat je gemist hebt, op het moment dat je het terug krijgt.

Onze kinderen kwamen vrij snel na elkaar. Ellis bleek ook een specialleke te zijn en als ik terug kijk hebben we toch wel enkele intense jaren achter de rug. Ik zou het nooit anders gewild hebben en ik genoot van elke stap van het klein zijn, van die zachte, lieve babietjes. Ik hoop ook uit het diepste van mijn hart ooit nog zo’n klein rozig exemplaar te mogen fabriceren. Maar nu? Nu is het toch ook wel even heel hard genieten!

Nu alles weer wat meer op zijn plooi valt en de kinderen wat groter en zelfstandiger worden, koester ik elk moment van herwonnen vrijheid, van momentjes helemaal alleen thuis. Van dingen starten en ze kunnen afmaken. Van tijd voor mezelf. Van ongestoorde aandacht. Tijd voor iets anders dan “zorgen voor”.

En zo zit ik hier dus thuis. Helemaal alleen. Nog drie lange uren te gaan. Voorlopig geniet ik nog te hard van het “alles kan” gevoel om ook daadwerkelijk iets te doen. Ik lummel en luier. Ik doe wat ik wil, hoe ik het wil, wanneer ik het wil. Zalig gewoon! Ik douche extra lang, zonder steeds mijn oren op scherp te hebben om zeker te zijn dat ze niet iets aan t uitspoken zijn. Of Ellis niet aan t brullen is. Ik denk aan alles wat ik zou kunnen doen: naar de fitness gaan, naar de kringwinkel gaan, nog een dutje doen, een boek lezen, rustig en alleen boodschappen doen. Maar voorlopig hoeft het allemaal niet. The time is mine en dat is al meer dan genoeg!