J doet het gewoon, deel 1

Op zoek naar een hobby dus. Een beetje ontspanning. Hoofd leegmaken. Voldoening.

Dat was het plan. Als eerste projectje besloot ik een rokje te proberen naaien. Want, zo zegt de enige echte grote ZsaZsa in haar prachtige boek:  “iedereen kan het. Zelfs mensen die nog nooit een naaimachine van dichtbij zagen”. Helaas was dat buiten mijn grote onkunde en non-talent gerekend.

Het begon nochtans goed… Ik stofte mijn naaimachine af. Bereidde mij goed voor. Ik kocht de juiste benodigdheden, de kinderen kozen een stofje in de Veritas. Iedereen was blij. En toen was het moment daar. Kind 2 in bed voor de middag dut, Kind 1 flink zelfstandig aan t spelen. My time to roll…

Ik had het lief al voorbereid dat hij mij ging moeten helpen. Want patronen en handleidingen, ik heb daar een groot talent voor om die niet of totaal verkeerd te verstaan. Tis ondertussen legendarisch vrees ik. En dus gingen we samen het gevecht aan. Het lief heeft gelukkig gigantisch veel inzicht. En geduld.

Na veel zwoegen en zweten hadden we een partroon op papier én uitgeknipt in stof. Mijn naaimachine had ik eigenlijk nog nooit deftig gebruikt dus ook daar was het zoeken, vloeken en zweten. Maar uiteindelijk lukte het en kregen we het aan de gang. Ik naaide de delen aan elkaar, zigzagde….en toen liep het mis. Ik had boordstof gekocht voor de band, maar plots bleek dat het eigenlijk de bedoeling was dat ik met de stof zelf een boord maakte. En ik snapte het niet meer. En Jools wou niet passen. En ik zag al van ver dat ik iets verkeerd gedaan had, want dat daar nooit een kind van mij in zou passen. En ik voelde mij plots de grootste loser te wereld. Want we zaten al zo lang te sukkelen en te prutsen en wat ik had paste dan nog geen eens totaal niet en het kind wou nog niet passen ook….boohoo en de bleit alom dus.

Van zen, rust, voldoening of andere positieve effecten totaal geen sprake. Ik voelde mij de grootste mislukkeling in de wereld. Want waarom lijkt iedereen dat naaien vanzelf onder de knie te hebben? Waarom staat er zwart op wit in dat boek dat “echt iedereen” het kan en waarom blijk ik duidelijk niet tot die groep te behoren???

De moed zakte mij in de schoenen en uit pure frustratie smeet ik alles op een hoop en riep ik: “dat ik nooit meer zou proberen naaien en dat ik nu maar is moest aanvaarden dat het niets voor mij is”….Het lief knikte zwijgend….

….Tot zover poging 1 dus….en dat is ondertussen een week geleden en het slagveld van mijn eerste poging staat nu nog altijd daar zoals ik het heb achtergelaten. Een hoopje wanhoop en frustratie.

So far, not so good dus!

Maar ik geef nog niet op! Het gaat ten slotte om een projectje en ik moet alles serieus een kans geven. Ik heb nu besloten dat ik in de komende weken mezelf tijd ga geven. Om de basis te leren. Om de uitleg die vooraf gaat ook’s écht te lezen in plaats van direct tot de actie te willen overgaan. Ik ga alles grondig lezen. Studeren zelfs. Zodat ik niet meer flip en tilt sla als ik één of andere naaiterm tegenkom. Ik ga niet starten met een rokje of iets anders (voor mij) ingewikkeld. Ik ga mij concentreren op het leren kennen van mijn machine en van de basis naai termen. Ik ga gewoon oefenen op lapjes stof. En misschien maak ik nog’s een dekbedovertrekje, of iets anders wat écht simpel is. Ik ga niet rusten tot ik IETS uit mijn handen zie komen wat ik mooi vind. Want in die nanoseconde dat ik daadwerkelijk dacht dat het mij zou lukken om een rokje uit mijn machine te toveren, voelde ik mij gigantisch goed en blij. En dat is uiteindelijk mijn streefdoel. We zijn er dus nog niet en ik denk ook niet dat naaien ooit écht mijn ding zal worden, maar we geven het toch nog een kans!

Duimen jullie mee?