Het begon vorige zondag al te knagen…
De kinderen in vakantiestemming. Wij helaas niet.
Voor ons was het maandag werkendag.
Ik heb weer van die dagen dat ik niet kan snappen welke idioot het idee bedacht dat we op 365 dagen per jaar, maar recht hebben op 20 luttele vakantiedagen. En dat wij allemaal zo idioot geweest zijn om dat als ‘normaal’ te gaan beschouwen. Pfff!!! Waar zijn we in godsnaam mee bezig? Ik haat het dat ik constant moet zitten puzzelen en rekenen. Want als ik kerstvakantie wil hebben én een zomervakantie, dan schiet er al niet gek veel meer over.
En dus wil dat zeggen dat ik mijn kinderen moet uitbesteden. Zodat anderen leuke dingen met hen kunnen doen. Vakantie kunnen vieren. Quality time kunnen hebben. De kinderen amuseren zich rot. daar gaat het niet om. Maar ik, ik zit op het werk. Als ik ‘s middags even bel om te horen hoe het gaat, hoor ik vrolijke, spelende kinderen op de achtergrond. Ik word er echt een beetje droevig van. Ik zou zo graag zélf samen met hen thuis zijn. Herinneringen scheppen, fijne momenten beleven, rustig-aan momenten in plaats van hurry up, doe voort momenten….
*FAST FORWARD*
…Een paar dagen later. De kinderen zijn op logement. Wij zijn thuis. Helemaal in de war, precies met een jetlag. Het lief gaat in de zetel zitten en zapt wat rond, op zoek naar De Ideale Wereld. Hij kan het niet vinden. “Oei, het is nog maar 19u zeg”. Ik zie meteen wat hij denkt. “Wat is het leven rustig, zo zonder kinderen. Wat duurt die avond lang zeg”.
‘S morgens vroeg. De wekker staat een half uurtje later. Ik sta op en douche op mijn gemak. Ik sorteer nog wat was, lees online de krant en ruim nog wat op. Ik ga naar boven en verzucht: “zo zalig zeg, zo’ n ochtend waarop ik alleen mezelf moet klaarmaken”. Vol schuldgevoel kijken we elkaar aan. Uiteraard missen we de kinderen wel. Zoals gezegd zou ik niet liever willen dan samen met hen vakantie te houden. En toch is het ook wel genieten. Van rust en tijd voor onszelf. Plots voel ik dat ik er ook wel nood aan had, dat het deugd doet.
Een kleine rollercoaster dus, deze week. Met tegenstrijdige gevoelens. Van missen en genieten, van blij weerzien en tot rust komen. We bijten nog maar even door. Tot de volgende vakantie. Want dan probeer ik wél een paar daagjes vrij te nemen! Are we there yet??
Hier wegens jobverandering ook maar 20 dagen verlof dit jaar en geen mogelijkheid tot ouderschapsverlof :-(.
Ik geniet ook graag samen met de kindjes van verlof. Zij lijken dit bij ons ook niet zo erg te vinden want ze worden in de watten gelegd door de grootouders. Mijn maand ouderschapsverlof in juli zal ik dit jaar heel erg missen…
ocharme! Mijn vooruitzicht op een zalige zomer is het enige wat mij nog overeind houdt dezer dagen 😉