Now & Then

Tijdens het lezen van enkele buitenlandse blog, botste ik op een leuk rubriekje, getiteld: “Now & Then”.
Een vergelijking van wat je vroeger deed/dacht/vond met nu.

Now: 2014 (33 jaar)
Then: 2000 (20 jaar)

Lezen:
Toen: Vroeger was ik mega into Herman Brusselmans. Wat hij ook uitbracht ik verslond het. Vooral de reeks rond personage Guggenheimer vond ik geweldig. Ik las alles van het begin van zijn carriere- van”Prachtige ogen ” (1984) – tot Mank (2002). Vanaf dat jaar verdween de aantrekkingskracht en zocht ik andere schrijvers op. Al ga je mij nooit horen beweren dat ik een echte lezer ben. Als ik per jaar één boek lees zal het al veel zijn. Shame on me, i know! Meestal beperkt het zich tot mega chicklit of waargebeurde verhalen. Geen hoogstaande literatuur dus. Ooit haal ik mijn schade wel’s in, i promise!

Nu: Helaas komt er van lezen niet echt veel in huis tegenwoordig. Zelfs “de Flair” blijft onaangeroerd tot een zeldzaam moment waarop ik mij zalig in de zetel vlij met mijn stapeltje ongelezen boekskes. Oh wat geniet ik van die momenten. Voor mij hét toppunt van me-time. Ik, de zetel, een dekentje en mijn stapeltje Flairs. Dat en dat ene jaarlijkse boek op vakantie dus.

Muziek:
Vroeger: was ik mega concertverslaafd. Elke week ging ik naar een aantal optredens en concerten. Elk concert van de Heideroosjes in België, de meeste in Nederland en af en toe in Duitsland. Zalige tijden waren het. Reel Big Fish volgde ik ook, net als Skunk Anansie, Eels en The Prodigy. Het jaar 2000 moet zowat mijn topjaar geweest zijn. Het zalige studentenleven. Alles kon, weinig moest. Véél concerten. Véél rock n roll. Een top jaar dus! Zeker wat betreft muziek.

Nu: mijn radio staat op Studio Brussel. Altijd. Behalve als het kermismuziek is. Daar word ik horendol van. Bedankt Sam De Bruyn, i blame you personally. Ik snap nog altijd niet waarom Tomorowland en al die irritante kutmuziek (zoals ik het dan zo fijn benoem) op mijn zender aan bod moet komen. Geef ons toch gewoon waar we al al die jaren voor komen. Alternatievere, rock-achtige muziek. Maar, muziek dus.  Waar ik vroeger meer vast hing aan bepaalde bands, die ik dan van a tot z volgde, ben ik tegenwoordig meer een “dat liedje vind ik mooi” persoon.  Ik luister nu meer naar liedjes dan naar bands. Al zijn er gelukkig nog een paar vaste waarden. Eels is daar één van. En De Heideroosjes mogen dan niet meer bestaan, ik luister er toch nog elke week naar.Verder luister ik veel liedjes op repeat: “Leave a Light on” van  Marble Sounds, “That look you give that guy” van Eels en ” I need my girl” van The National om enkele voorbeelden te geven. Heel divers allemaal.

Kijken:
Nu: kijk ik zeker nog wel tv, al is er weinig wat mij nog echt raakt of inspireert. Thuis een film kijken lukt amper nog. Ik kan mij precies zo lang niet concentreren en stilzitten. Of ik val gewoon kei hard in slaap. Erg, i know! In de jaren voor kind 2 waren wij nog redelijk serie-verslaafd (True Blood, Desperate housewives, etc), maar ook op dat vlak is het hier eigenlijk betrekkelijk stil. Spijtig, want ik vond dat wel tof zo echt “in” een serie zitten. Misschien kunnen jullie mij nog iets leuk nieuws aanraden?

Levensmotto/visie:
Toen: “Whenever when you tell me, what i should do, remember I’m not deaf, i’m just ignoring you” en “we live our lives in our own way, never listen to what they say”. Ofte: ik deed vooral mijn eigen zin, of nog beter: ik deed de dingen vooral héél hard op mijn eigen manier. Ik trok mij nooit veel aan van wat anderen dachten of hoe anderen vonden hoe het moest. Toen ze ooit op mijn studentenjob bijvoorbeeld spel maakten van mijn piercing, weigerde ik die uit te doen. Ik deed mijn werk goed en wist dat ze content van mij waren. Dan moesten ze mij maar nemen zoals ik was. Het hebben of niet hebben van die piercing veranderde niets aan de kwaliteit van mijn werk en dat was al wat telde, vond ik. Al die kortzichtigheid over een piercing irriteerde mij mateloos. En zo geschiedde….ik was de eerste (en enige) die in de Pizza Hut met piercing werkte. Niemand die er ooit een verder probleem van maakte.

Nu: ik volg nog altijd mijn eigen idealen en kan daar ook enorm voor opkomen. Heb nog steeds een gruwelijke hekel aan- in mijn ogen- onrechtvaardige toestanden. Ik durf (kan zelfs niet anders) dan uitkomen voor mijn mening en doe dat op mijn eigen, duidelijke manier. Ik ben nogal geweldig samen te vatten met “what you see is what you get”. Geen achterbaks gedoe en achterklap voor mij, thanks! Ligt er iets op mijn maag, dan zal je dat snel zien. Ik doe niet aan zagen over dingen, zonder er verder actie bij te ondernemen. Ofwel leg je je ergens bij neer, ofwel pak je de situatie aan.

Dromen:
Vroeger droomde ik veel van verre reizen, leven in het buitenland. Ik ging 3 maanden alleen rondtrekken in Australië en later trok ik 3 weken rond in de USA met het lief. Mijn grootste droom ooit was om moeder te worden. Ik kreeg twee zalige dochters die nog cooler zijn dan ik ooit had durven hopen.

Nu: droom ik nog steeds van verre reizen, al wilt dat budget nooit zo goed mee hé. Toch blijft het mijn doel en hoop ik om met ons grote Canada plan eindelijk het reizen weer op onze planning te krijgen. Verder hoop ik steeds een leuke job te blijven hebben en bovenal wens ik voor al mijn naasten een goede gezondheid en een lang en gelukkig leven. Meer niet.

Vrije tijd:
Toen: had ik eigenlijk een geweldig fijn studentenleven. Met gigantisch veel vrijheden en mogelijkheden en heel weinig verplichtingen. Ik ging in mijn vrije tijd voltijds naar concerten en hing wat rond met fijne vrienden. We deden veel van BBQ-tjes in ons- zo goed als verkeersvrij- straatje in Gent. We deden roadtrips naar concerten doorheen het hele land en maakten de zotste dingen mee. Life was good.

Nu: ben ik al heel blij als ik eens alleen in huis ben en gewoon op mijn gemak een boekje kan lezen. Verder blijf ik mezelf wijsmaken dat ik ooit aan het naaien zal slaan, zodat ik eindelijk ook een échte hobby zal hebben. En raar, maar waar: verder geniet ik elke zaterdag mega hard van de circusles die ik eigenlijk volg met Jools. Het is er zo leuk dat ik overweeg om me volgend schooljaar ook zelf in te schrijven voor de volwassengroep. To be continued dus….

En dan voeg ik nog een fotoreeksje toe: ik en mezelve. Toen en nu 😉

Toen:

 

Nu:

 (allen van het photoboot feestje natuurlijk)

Al gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat de “toen” foto’s eigenlijk uit 2001 zijn. Mijn archief van 2000 blijkt (hopelijk tijdelijk) onvindbaar te zijn.

Wie zin heeft: join the party! Benieuwd naar jullie “now & then’, dus als je er voor gaat, geef dan een gil in de comments. Dan kom ik graag’s lezen.