Lieve Ellis,
Vandaag was het zo ver. Eindelijk voor écht. Drie jaar geleden werd jij geboren.
Mijn grote brok geluk. 4kilo530 en 55 cm. Van grote baby veranderde jij in een kleine Godzilla. Met je 104 cm steek je ver boven je leeftijdsgenoten uit. Als een Godzilla baan je je een weg. Op de speelplaats, door het leven.
Het is zo’n gigantisch cliché, maar oh zo waar. Die drie jaar, ze zijn gewoon voorbij gevlogen. Drie jaar geleden maakte jij van ons een écht gezin. Het waren fijne jaren die zich ook wel laten omschrijven als zeer intens. Je blijft je bijzondere zelve.
Jouw eerste levensjaar was bijzonder rustig. Je sliep en sliep en was altijd stil. Je huilde letterlijk bijna nooit en sliep van dag 1 door. Na je eerste verjaardag begon er iets te veranderen. Je werd vaak boos, kreeg woede-aanvallen en brulde vaak. We zochten oplossingen, maar de ‘gewone’ trukjes die werken niet bij jou. Je ben een super zalig kind, maar écht wel eentje met een eigen handleiding. Een handleiding die we stap per stap zelf moeten ontdekken, zo lijkt het soms.
Gelukkig ben je even vaak ook ontzettend schattig en vertederend. Grappig en ondeugend. Cool en steeds jezelf. Het zullen later ongetwijfeld sterke kwaliteiten zijn 😉 En wat ik het allerleukste aan jou vind: you’ve got attitude baby!
Je ging met veel enthousiasme en zonder veel problemen eindelijk mee naar school, waar je bij de beste meester in de klas terecht kwam. Jij en je zus zijn twee handen op één buik en ik hoop dat dat nooit zal veranderen. Je zorgt als de beste voor jouw baby en kan je uren concentreren op kleine dingen en luistert graag naar klassieke muziek. Je bent geobsedeerd door de letters van jouw naam, de boekjes van Tiny en Arielle de kleine zeemeermin.
Kindjes die drie zijn die kleden zich ook helemaal zelf aan ‘s morgens. Ik overhandig je een stapeltje kleren, jij verdwijnt in de gang of in de living (want “we mogen niet kijken”) en komt terug. Kleren aan, schoenen aan. Easy, peasy! I like this evolution!!
En oké, ik beken. Ik weet dat ik niet mag kijken, maar soms piep ik toch even door het raampje dat kapot is. Ik kijk stiekem even binnen en smelt van zoveel schattigheid en vastberadenheid. Knopjes, ritsen, slipjes, kousen. Je doet het allemaal zelf.
Je kan nog altijd ontploffen voor kleine dingen, maar gelukkig is er al veel verbetering. Het moeilijkste moment van de dag situeert zich rond bedtijd. Sinds je, heel stoer en zonder verpinken, je tut meegaf aan Sinterklaas verloopt het slapengaan wat moeilijker. Misschien waren we iets te vroeg met het wegdoen van de tut, maar op zich vraag je er nooit meer naar, dus het leek me ook te stom om ze weer terug boven te halen.
Ik vind je nog altijd geweldig de max. Stoer en cool, schattig en met momenten om op te vreten. Je kan me horendol maken met je gebrul en getreuzel. Je doet nu eenmaal graag alles op het gemak en vooral: op jouw eigen manier en op jouw eigen voorwaarden. De helft van jouw zinnen beginnen met: “ja, maar…”
Vanmorgen kwam Jools je wekken. Ze omarmde en fluisterde in je oor: “Ellisje, vandaag ben je écht jarig”. Onmiddellijk schoot je wakker. “Ben ik nu groot mama?”
Ja, Ellis, dat ben je. En wat gaat het snel. Ik ben benieuwd wat de toekomst met jou nog gaat brengen. Ik denk soms dat we “ons peren nog gaan zien” met jou. Maar twijfel nooit: we zien je doodgraag. Elke dag opnieuw. Van ‘s morgens tot ‘s avonds. Met of zonder gebrul.
You rule! Blijf altijd jezelf. Je bent geweldig!
Dikke verjaardagskus,
Je mams
XXXX
*smelt*