Kut!

Vanavond ging ik op bezoek bij mijn lieve collega.

Het verschrikkelijke nieuws blijft zich maar opstapelen. Het is niet goed. Het is zelfs ronduit slecht.

Ik was een beetje nerveus, wist niet wat te verwachten. Veel mensen complementeren mij. Omdat ik zo begaan ben, omdat ik doe wat ik kan doen. Omdat ik hen bel, en sms en mail. Omdat ik geld inzamel en kleine attenties koop en bezorg. Omdat ik langsga….Ik snap dat niet. Wat ik doe is peanuts vergeleken met wat zij doormaken. Het verbleekt. Is verwaarloosbaar. En daar en boven kan ik mij niets anders voorstellen. Ik doe wat ik kan. Al is het maar om hen een halve seconde een glimlach te bezorgen. Een halve seconde uit hun nachtmerrie te halen.

Maar blijkbaar kunnen veel mensen niet om met dit soort situaties. Sommigen lijken te denken dat niets doen beter is dan iets. Het is niet altijd slecht bedoelt, ze weten zich gewoon geen houding te geven. Kunnen niet reageren of omgaan met zo’n verschrikkelijk nieuws.

Het is en blijft ook hartverscheurend natuurlijk. 5 jaar oud. Altijd vrolijk, altijd positief. Geen kat kwaad gedaan. Niets aan te zien En toch….De dokters staan met hun rug tegen de muur. Zien geen kans meer op genezing.

Het leven op mijn blog ging de laatste weken zijn vrolijke gangetje, de waarheid is minder mooi. Ik leef mee, ik huil mee. Het lief heeft het ook niet makkelijk met mij. Gelukkig kent hij mij (en mijn werk) al langer. Mijn vaste collega’s, dat zijn niet zo maar collega’s. Dat zijn mijn vrienden, mijn familie. In goede en kwade dagen. Al had ik nooit gedacht zo’n kwade dagen mee te maken… En dus toont hij begrip. Hij laat me uithuilen en kwaad zijn op de wereld.

Uiteindelijk was het een mooie avond. Ik kwam met een mand vol kado’s. Een schatkist. Vol lekkers én gezond. Ontspanning voor het hele gezin. Boekjes, cd’s, dvd’s. Verzorgingsproducten, een dekentje, mooie zelfgemaakte mutsen van Griet. Kleine dingen, maar héél even konden ze ontsnappen aan dokters, slecht nieuws en verdriet. Heel even waren ze alle vier gelukkig en enthousiast. De kinderen lachten, de sfeer was ontladen. We babbelden, knuffelden en huilden. Vol ongeloof, vol angst voor wat komen gaat. Vol vriendschap en genegenheid.

Mijn gedachten zijn bij hen. Dag en nacht.