10 Jaar

Ongemerkt sloop de dag voorbij, tot het mij dus onlangs plots kei hard binnenviel: dit jaar in December was mijn negende werk-verjaardag. December 2004 was de dag dat ik na een allereerste sollicitatiebrief te versturen op gesprek mocht bij SBS Belgium. Ik ben dus bezig aan mijn tiende jaar als werkende mens.

Ik was één van de weinige gelukzakken toen. Eén brief verstuurd en ik mocht al direct op gesprek. Ik was mega zenuwachtig en wist niet wat te verwachten. Uit de vacature wist ik alleen dat ze bij VT4 een “interne productiecel” gingen uitbouwen en dat ze researchers/redacteurs zochten. Ik had geen enkel idee wat ik mocht verwachten, laat staan voor welk programma ze mensen zochten. Ik werd meegenomen naar het tweede verdiep en in een kleine montagecel ging het gesprek door. Met K (de echte baas) en T (de productieleider). Aangezien het mijn allereerste sollicitatiegesprek was binnen de sector waarvoor ik gestudeerd had, wist ik niet echt wat te verwachten. Toen ik plots de vraag kreeg of ik tegen bloed kon, keek ik even raar op. Ik antwoordde heel eerlijk (dat ik daar in het echte leven niet echt een probleem mee had) en mijn interesse was gewekt. Wat waren ze hier in godsnaam van plan?? Een andere vraag was of ik een auto had. Nog niet zei ik. Omdat ik die tot nu toe nog niet nodig had. Maar als dat een vereiste was voor de job, dan zou ik de dag erna een auto gaan kopen. Het gesprek verliep vrij vlot, vond ik. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Ik liep het gebouw uit en over de parking. Ik ging te voet terug naar het station en nog voor ik de parking goed en wel af was, ging mijn GSM. Ik had de job, mocht meteen beginnen. Als ik een auto kocht tenminste, want die was onmisbaar.

Zo gezegd zo gedaan. En niet veel later reed ik rond in, wat later de geschiedenis zou ingaan als mijn coolste auto ooit. Een Citroen Berlingo met reusachtig open dak, schuifdeuren en vanachter een massa stickers van mijn favoriete ska/punk bands.

Ondertussen zijn we dus tien jaar verder en werk ik nog altijd (of neen, weer) voor de interne productiecel. Na vier wilde rock n’ roll jaren, waarin ik héél veel leerde, maar ook héél hard werkte was ik namelijk helemaal op. Doodmoe, kapot gewerkt. Ik ga ontslag, ging een jaar volledig uit de tv. Daarna werkte ik even op de VRT Nieuwsdienst, kreeg ik een eerste kind en toen kwam daar de zomer van 2010. Een zomer waarin er op de VRT even geen werk was voor mij (ik werkte met interimcontractjes). Mijn mede-collega’s die indertijd samen de cel waren opgestart, runde ondertussen de boel en vroegen of ik niet wou terug komen. Ik twijfelde. Want ik was niet meer dezelfde. Ik was nog even enthousiast en gedreven, maar mét grenzen deze keer. Ik maakte duidelijk dat mijn gezin nu eerst kwam en dat zotte, lange draaidagen daardoor niet meer echt tot de mogelijkheden behoorden. Gelukkig zagen zij daar geen graten in. Aangezien ik die zomer toch geen werk had, besloten we het het een maand de kans te geven. Die maand, dat is ondertussen alweer bijna vier jaar geleden.

De interne productiecel en ik, da’s een hele geschiedenis dus ondertussen.
Tien jaar aan het werk. Het doet mij zo oud klinken zeg. Tijd voor een top 5 van de programma’s die ik het leukste vond om te maken. En hoewel het een top 5 is, zijn de 5 programma’s onderling inwisselbaar. Deze 5 zijn voor mij allemaal even belangrijk, allemaal voor een andere reden.

Maar here we go dus:

1. De Bevalling.
Voor veel mensen gewoon een marginaal programma, maar voor mij was het wel de start van een ongelooflijke tijd. (En hierbij dus ook meteen het antwoord op de vraag, waarom ze mij dus vroegen of ik tegen bloed kon) 23 bevallingen woonde ik bij, vanop de eerste rij. 23 keer werd ik plots gebeld: “Jessie, het is zo ver”. Maanden lang leefde ik met mijn gsm dag en nacht bij mij. Een bevalling missen was géén optie en de bevallingen konden in het hele land zijn. Ik herinner mij zelfs nog een datum in Mei waarop er 5 koppels uitgerekend waren. Uiteindelijk bevielen er geen enkel op de bewuste dag. De Bevalling staat ook in deze top 5 omdat nooit enig ander programma zo hard aansloot bij mijn eigen interesses. Ik, die zelfs toen al zo lang droomde van zwanger zijn, zo graag babies zag en zo graag alles wou horen en weten over zwanger zijn en bevallen. Ik werd plots betaald om niet anders te doen. Een toptijd, al was ik ook wel opgelucht toen het voorbij was. Steeds on-call zijn, dat is vermoeiend en stresserend. Je kan nooit samen rijden met mensen want op elk moment kan jij het feest moeten verlaten. Ik heb laatst tijdens het opruimen nog een hele stapel concerttickets teruggevonden. Ongebruikt. Allemaal optredens waar ik last minute niet naar toe kon, omdat iemand in Vlaanderen een baby kreeg. En wij er met onze camera naast stonden. Vloeken, soms, maar vooral ook: veel grappige en schone herinneringen. Pure rock ‘n roll eigenlijk.

2. De Hondenfluisteraar.
Naar mijn gevoel was ook dit écht “mijn” programma. Wij zochten de “cases”, bezochten de honden om te zien of ze gek genoeg, grappig genoeg, agressief genoeg waren (de verhalen!!!) en ook daarna moesten wij met een kleine camera opnames gaan maken. Want we begonnen niet aan een “case” als we het probleemgedrag niet zeker goed in beeld hadden. Een intensieve periode, maar echt waar: super leuk was het om maken. Het was zomer. Ik hou van honden. En ik leerde weer super veel bij. Zelf mooie beelden maken, zorgen dat we “het” hadden.

3. De Afvallers (zomer 2005)
Het programma waarbij ik mijn lief leerde kennen. Ik was een dag niet op kantoor geweest en toen ik terugkwam zat er iemand nieuw op MIJN plaats. Een gevoelige snaar werd geraakt (ik was er amper een dag of twee niet geweest en mijn plaats was al ingenomen ofwat?!) Mijn eerste woorden waren dan ook niet zo vriendelijk vrees ik: “Wie zijde gij, wat doet ge hier en hoe lang blijfde”. Bleek achteraf dat hij nog héél lang zou blijven 😉 De liefde was duidelijk niet van het type “op het eerste gezicht”. We doorliepen het hele proces van een nieuw programma maken (research, casten, voorbereiden (ik) en locaties zoeken, toelatingen regelen,…(hij). En toen was daar de opnameperiode. We moesten steeds met twee een aantal dagen in het huis blijven. Een iemand van redactie (ik) en één iemand van productie (hij). K, nog steeds de baas toen van onze boite zei: “Zet Sven en Jessie maar samen. Dat gaat goed marcheren. Hij gaat haar kalmeren indien nodig en zij zal hem wat opzwepen wanneer nodig”…En so she spoke.

4. Phara
Een totaal ander soort programma dan wat ik gewend was. Maar tijdens mijn zwangerschap van Jools zat ik op de VRT en kwam ik bij het programma Phara terecht. Totaal andere kost, maar ik zat daar wel graag. Ik had een fijne tijd en Phara is zo’n prachtige vrouw. Zo’n toffe, lieve, aangename persoon. Ik ben nog altijd trots dat ik voor haar heb mogen werken.

5. Komen Eten
Op vijf moet natuurlijk Komen Eten staan. Het enige programma dat ik seizoen na seizoen aan gewerkt heb (en nog steeds aan werk natuurlijk). Een programma waar al zo veel mee gebeurd is, zoveel over geschreven. We hebben al zo veel gelachen, en zo veel gevloekt. Seizoen 11 momenteel al. Ik kwam er bij in Seizoen 4. Zoveel kandidaten gebeld, bezocht (niet door mij) en vastgelegd. Combinaties gemaakt, weken samengesteld, gerechten gekozen. Zo veel meningen ook, voor- en tegenstanders. Maar één ding blijft: goeie kijkcijfers. En dat is, zeker in deze tijden, al veel waard.

Benieuwd dus wat de volgende tien jaar gaan brengen. Nooit gedacht dat ik na zoveel jaar nog maar bij drie zenders/productiehuizen zou gewerkt hebben. Al die jaren bij SBS, een paar jaar bij de VRT, en één korter project bij deMENSEN. Het zijn woelige tijden momenteel, maar wat mij betreft, zijn ze daar van mij nog niet af! Volgende 10: kom maar op!